برای والدین و کودکان، کتاب پرمحتوا، از نوزادی تا نوجوانی بهترین شیوه برای
آموختن در مورد هیجان هاست. قصه ها کودکان را یاری می کنند تا واژه هایی برای بازگو کردن احساساتشان بیاموزند و افزودن بر این قصه ها شیوه های متفاوت رویارویی افراد با خشم، ترس و ناراحتی را نشان می دهند.
کتاب های درست برگزیده شده و متناسب با سن کودک فراهم کننده شیوه های بیان موضوع هایی است که بازگو کردن آنها برای والدین دشوار است- موضوعاتی چون: «بچه ها از کجا آمده اند، » و «وقتی پدربزرگ فوت کرد چه اتفاقی برای او افتاد.»
همچنین برنامه های تلویزیونی و فیلم ها نیز می توانند محرکی برای چنین گفتگوهایی در خانواده باشند. اما به عقیده من کتاب اثر بخشی بیشتری دارد زیرا خواننده و شنونده می تواند هر کجا که بخواهند خواندن را متوقف کنند و در مورد داستان گفتگو کنند. بلند خواندن نیز احساس بهتری در کودک ایجاد می کند، این احساس که خانواده در قصه گویی شرکت می کند و بنابراین می توانند انرژی و هیجان بسیاری را صرف داستان و شخصیت های آن کنند.
همچنین آن دسته از کتاب های کودکان که به درستی نوشته شده باشند می توانند بزرگسالان را نیز در برقرار کردن ارتباط با دنیای هیجان کودکان یاری کنند. یکی از مادران در گروه های ما تجربه اش را در مورد خواندن قصه ای برای دختر ده ساله اش در مورد گروه دختران پیش نوجوانی که از رفتن یکی از اعضای گروه ناراحت بودند، بازگو کرد. گر چه این قصه تنها موقعیتی عادی از زندگی روزمره را باز گو می کرد، اما تأثیر عمیقی بر مادر گذاشته بود، زیرا احساس خودش هنگام نقل مکان از شهرشان به شهری دیگر، زمانی که به سن دخترش بود را به یادش می آورد. وقتی مادر به یاد آورد که دوستی های کودکان در میانه کودکی چقدر پر احساس است توانست درک بهتری از اهمیت رابطه ها برای دخترش، پیدا کند.
متأسفانه وقتی کودکان خواندن را می آموزند بسیاری از والدین بلند خوانی را رها می کنند، اما گروهی نیز تا سن نوجوانی بلند خوانی را ادامه می دهند و به تدریج کتاب های پیچیده تر را نیز به نوبت با هم می خوانند. چنین عاداتی مانند وعده های غذایی که خانواده با هم میل می کنند این دلگرمی را به وجود می آورد که والد و کودک نقطه مشترکی برای با هم لذت بردن از چیزی را دارند.
