همه ایتام، مخصوصا آنها که مادر خود را از دست داده اند شدیدا نیاز به همدردی و ابراز محبت دارند. باید به داد دل مجروح و عاطفه صدمه دیده آنها رسید. و این امر درباره کودکانی که مادر خود را از دست داده اند ضرورتر است. کودک بی مادر از برآورده شدن شدیدترین نیاز و اساسی ترین آنها محروم شده و آن نیاز به
محبت و نوازش است.
او بدون محبتی که عمری با آن خو گرفته، و بدون نوازش که گاهی با محمل قرار دادن آن سر سفره حاضر شده، غذا خورده، از پستان مادر شیر نوشیده، نمی تواند زنده بماند. او می خواهد مادر داشته باشد، گرمی و عشق او را احساس کند، دست نوازش او را بر سر خود ببیند.
او گاهی به زمین می خورد، صدمه ای می دید، دست او خونین می شد، با اینکه خود مقصر بود، می گریست و با این گریه مادر را در کنار خود به عنوان همدرد می یافت که دست نوازش بر محل درد او می کشید، زخم و جراحت او را می بست، اشک او را می سترد، در آغوشش می گرفت، گاهی به این بهانه شکلاتی می خورد. اینک چنین مادری را از دست داده و همدرد و نازکش می طلبد.
دیگران، مخصوصا آنها که جانشین مادر می شوند باید این نیاز را برآورند کودک را تسلیت دهند، برای او مهرورزی کنند، بر جراحت او مرهم نهند و برای او آرامش و سکونی پدید آورند. حتی آنکس که در جای مادر می نشیند باید خود را در اختیار او قرار دهد با شنیدن فریادش به کمک او بشتابد و دل او را بدست آورد. عدم یافتن یک مهرورز و خیرخواه زمینه را برای عقده سازی و اختلال در رفتار او فراهم خواهد کرد.
