تسلط یافتن بر طبیعت و محیط، دستکاری کردن اشیاء، موفقیت در انجام فعالیت های تربیتی و خدمات انسانی، سازمان دادن و متشکل ساختن اشیاء، افکار و اشخاص، رسیدن به سرعت عمل و استقلال عمل، فایق آمدن بر سختی ها و رسیدن به اهداف مورد نظر، موجب احساس لذت در انسان و بالا بردن عزت نفس در وی می گردد. آثار این انگیزه، از دوران کودکی مشهود است. کودک از کسب موفقیت در انجام امور مورد علاقه اش، احساس لذت و شادمانی می کند و برخورداری از چنین تجربه های خوشایندی، او را در انجام دیگر فعالیت های مورد نظر، ترغیب می نماید.
از این رو لازم است که جهت تأمین سلامت روانی و پرورش کودک، شرایطی فراهم گردد تا او بتواند، به اهداف مناسب، مورد علاقه و دلخواه خود دست یابد. برای این منظور می توان، با در نظر گرفتن فعالیت های قابل انجام و هدف های قابل دسترس و مورد علاقه ی کودک و تشویق و ترغیب وی به انجام آن و هدایت و راهنمایی و در صورت نیاز و به صورت غیرمستقیم، او را در انجام امور نسبتا بااهمیت، یاری نمود. تا بدین وسیله، روحیه ی تلاش و علاقه مندی به انجام فعالیت ها، برخورد با مشکلات و حل مسایل زندگی در وی، تقویت گردد و به کسب تجربیات مفید بپردازد. منظور از موفقیت و پیشرفت، صرفا در مهارت های عملی و فعالیت های بدنی، خلاصه نمی شود. بلکه؛ قسمت عمده ی آن، تلاش در حل مسایل زندگی، استفاده از نیروی تفکر و استعدادهای خود، در رسیدن به اهداف است که لازم است در تنظیم فعالیت های تربیتی کودک در محیط خانه و مدرسه، مورد توجه قرار گیرد. آموزش روش های متعدد و متنوعی نیز که فرد، می تواند جهت حل مشکلات، نیل به اهداف، انجام امور ابتکاری و افکار و نظرات نسبتا تازه و پیشرفت واقعی خود، مدنظر قرار دهد و توجه دادن،
نسبت به ارزش و اهمیت استفاده از نظر دیگران و بهره گیری از مشورت راهنمایی و مساعدت آنان، از دیگر اهدافی است که می تواند در کنار این هدف تربیتی، مورد توجه قرار گیرد.
