این تصوری نارواست که برخی از والدین در ذهن خود آن را پرورانده و در عرصه عمل هم بدان اقدام می کنند که همه نیازهای کودکان را در غذا و لباس و پوشاک و مسکن و بهداشت بدن خلاصه می بینند. این چنین تصور برای حیات حیوانی صادق است نه برای انسان.
آدمی به هنگامی از موارد فوق حاضر است استفاده کند و از آن لذت برد که در شرایط مساعد و مورد قبولی باشد. از جمله آن شرایط بهره مندی از نوازش گرم و صمیمانه والدین، محبت و مهرورزی آنهاست که در حسن اخلاق، خوشرفتاری و سلامت روحیه آنان مؤثر است و در بزرگی آنان را به کار می آید.
اگر والدین کودک در پرتو عشق و محبت با هم گرم و صمیم بوده و قلبی سرشار از محبت و عنایت داشته باشد، کودک نه تنها نسبت به آنها حسود نخواهد بلکه از آن شادمان و خرسند شده و سعی خواهد کرد در حیات خود صمیم و با عاطفه باشد. کودکان ما نیاز دارند که والدین با نوازش و بوسیدن شان کانون خانوادگی و شرایط حیات را برای آنها گرم و دلفریب ساخته و زمینه ساز اطمینان و اعتماد آنان نسبت به زندگی باشند و امنیت آنان را از هر حیث فراهم سازند.
آنها نیاز دارند توسط والدین خود محبوب بوده و هم آنان را دوست بدارند. در آغوش آنان احساس سرفرازی و شادمانی کرده و از تشویش ها و نگرانی ها دور و برکنار بمانند. تأمین چنین خصوصیتی سبب خواهد شد که مناسبت گرم و صمیمانه ای بین آنان بوجود آمده و کودک بتواند نقش شایسته ای را در روابط بعدی ایفا نماید.
