نوجوانان اغلب به سرعت برانگیخته می شوند وتحت تأثیر انگیزه های ناگهانی قرار می گیرند. در بعضی تصمیم هایشان بی فکری و بی پروایی موج می زند. والدین گاه آنان را «بی بند و بار» و «خودخواه» می نامند؛ در حالی که خودشان مدعی اند رفتارشان مسئولانه است، مراقب همه چیز هستند و ابدا نیازی به نظارت
والدین ندارند. مرگ در نظرشان افسانه ای بیش نیست. چنان از نیروی نشاط و سرزندگی سرشارند که ابدا نمی توانند مرگ و نیستی شان را تصور کنند. تحت تأثیر غرور جوانی به انجام کارهای خطیر قادرند، حتی می توانند خود را رئیس جمهور، فرمانده ارتش و پزشکی حاذق و سرشناس فرض کنند. ما وظیفه داریم که ضمن تقاضا از آنان برای رفتار و گفتاری معقول، این خوش بینی را حفظ کنیم.
نوجوانان به دو دلیل عمده به کارهای مخاطره آمیز و غیر قابل قبول روی می آورند.
1- بسیاری از نوجوانان از بیم استهزاء توسط دوستان و همسالانشان، به عواقب اعمال و رفتار خطرناک نمی اندیشند. گاه غرورشان اجازه نمی دهد که هنگام پیشنهاد دوستانشان برای استفاده از مواد مخدر یا الکل و یا انجام کارهای ناصواب دیگر دست رد به سینه آنان بزنند و خود را اسباب تمسخر و مضحکه شان کنند.
2- بسیاری از نوجوانان نمی توانند خطرات را ارزیابی کنند. آنان از توانایی های ذهنی فراوانی برخوردارند. اما توانایی شان برای ارزیابی خطر نسبت به سایر قابلیت هایشان ضعیف است. آنان بعضی از واکنش های دوران پنج سالگی را همچنان حفظ کرده اند: «ببین مامان، بابا، می توانم بدون این که کشته شوم از عرض خیابان بگذرم.» چنانچه نوجوان چند بار کاری را بدون عواقبی زیان آور انجام دهد، به این نتیجه می رسد که آن کار سالم و بی خطر است. یا اگر مشاهده کند دوستش کاری را انجام می دهد (استفاده از مواد مخدر، نوشیدن الکل) ممکن است به این نتیجه برسد که چون این کار به او
آسیب جدی نرسانده پس زیان آور نیست.
نوجوانان تعداد دوستانشان را که بدون معتاد شدن سیگار می کشند و بدون هیچ مسأله ای عادات و رفتار ناهنجار دارند زیاد برآورد می کنند. گر چه ممکن است درباره ی تعداد افراد معتاد و یا مبتلا به سرطان به اعداد و ارقام مطمئنی دسترسی داشته باشند، اما اعتقاد دارند که خودشان از این قاعده مستثنی اند.
