نصیحت و خیرخواهى داراى بهره دنیائى و آخرتى و قبول نصیحت از ناصح موجب نورانیت قلب، و بیدارى و بینائى است.
هر کسى در حد توان و قدرتش لازم است دیگرى را نصیحت کند و نسبت به او خیرخواه باشد، و مستمع نصیحت هم ضرورى است پند و نصیحت را بشنود و آن را بکار بندد.
در نصیحت نمودن حیا و شرم و کم روئى را باید کنار گذاشت، زیرا جاى حیا اینجا نیست، و در قبول نصیحت هم باید کبر و غرور را بدور انداخت، که حیاى مانع نصیحت بفرموده و رسول حق حیاى احمقانه، و کبر مانع قبول نصیحت و اخلاقى شیطانى است.
مرد خانه لازم است گاهى نسبت به زن و فرزند خود خیرخواهى کند و آنان را نصیحت نماید، و به تکالیف و وظایفشان آشنا سازد، گاهى لازم مىآید زن شوهر را نصیحت کند، و گاهى واجب مىشود فرزندان نسبت به پدر و مادر خیرخواهى نمایند، و بر هر یک لازم و ضرورى است که نصیحت طرف مقابل را گوش کند و از تکبر و غرور در این زمینه بپرهیزد.
امام صادق علیهالسلام فرمود:
من رأى اخاه على امر یکرهه فلم یرده عنه و هو یقدر علیه فقد خانه…(1)
کسى که برادرش را در برنامهاى زیانبار ببیند و قدرت دفع آن را داشته باشد، ولى براى حفظ او از خطر اقدام نکند، و به او هشدار ندهد بدون تردید به بردار مؤمن خود خیانت ورزیده.
1) بحار، ج 72، ص 65.
