زمانی که کودکی قوطی های بزرگ و کوچک را به ترتیب ردیف می کند، یا آنها را براساس اندازه شان درون هم می گذارد، در واقع قصد دارد مفهوم کوچکتر و بزرگتر را بشناسد و درک کند، یا زمانی که اسباب بازی هایش را می شمارد، یا آنها را براساس نوع کارایی شان دسته بندی می کند، قصد دارد به مفهوم عدد و طبقه بندی پی ببرد، یا زمانی که مکعب ها و آجرهای بازی اش را به روش های گوناگونی در جعبه ای می چیند، می خواهد با مفهوم فضا و حجم آشنا شود. تمامی مفاهیم بزرگتر، کوچکتر، عدد، طبقه بندی، فضا و مکان از جمله مفاهیم و مبانی اولیه ی علم ریاضی و حساب محسوب می شوند. از آنجایی که این علم کودک را قادر می سازد که درباره ی کمیت ها و روابط بین پدیده های گوناگون تفکر و اندیشه کند، آن را درس فکر کردن می نامند.
کودکان خردسالی که هنگام شمردن، جور کردن، ردیف کردن، جدا کردن، طبقه بندی کردن، جمع و تفریق کردن و مقایسه کردن دچار مشکل می شوند، بدون شک در دوران تحصیل و مدرسه رفتن نیز دچار نارسایی های جدی در زمینه ی درک مفاهیم ریاضی و انجام عملیات مربوط
به آن خواهند شد. این گروه از کودکان، اغلب دارای دامنه ی توجهی محدود، توانایی ادراکی ضعیف، رشد حرکتی کند، و تجربه های ناچیزی در زمینه ی بازی کردن و دستکاری کردن اشیاء و وسایل گوناگون هستند.
بنا به تعریف، ناتوانی در حساب کردن، یا «محاسبه پریشی«، به مجموعه ی نارسایی ها و مشکلاتی که کودکان در زمینه ی شمارش اعداد، سنجش و اندازه گیری، محاسبه و درک مفاهیم ریاضی و هندسه دارند، گفته می شود.
