میوه‏هاى شراکت

وقتى کودکان در خانواده‏اى پرورش مى‏یابند که سهیم شدن جزئى از زندگى است، اهمیت بخشش و نیز لذت آن را احساس مى‏کنند. آنان هنگامى که به سنین نوجوانى مى‏رسند درک نوع بخششى را که مستلزم

تربیت خانوادگى است کم کم آغاز مى‏کنند. در این مرحله مى‏توانند کمى از آن را به انجام رسانند و به عبارتى باز پس دهند.

مادر سدى(1)، پانزده ساله، شبى تا دیروقت بیدار ماند تا به دخترش کمک کند معانى لغاتش را یاد بگیرد. صبح روز بعد او یادداشتى از سدى پیدا کرد با این مضمون:؛ به خاطر این که دیشب تا دیروقت با من بیدار بودى ازت ممنونم. من قدر این کارو مى‏دونم.«

این لحظات موجب مى‏شوند باور کنیم که وظیفه‏ى خود را در نقش پدر و مادر، کم و بیش، به خوبى انجام داده‏ایم. هنگامى که بچه‏هاى ما قدردانى از ما را به خاطر آنچه به آنان داده‏ایم آغاز مى‏کنند، مى‏توانیم مطمئن باشیم در راه شناختن سخاوت و گذشت گام برمى‏دارند. این شناخت، کارى بسیار بزرگ است و آموختن آن به سالهاى زیاد نیاز دارد.

ما امیدواریم کودکانمان رفته رفته بیاموزند که بدون فکر کردن به منافع شخصى خود، ببخشند و این کار را تنها به خاطر ابراز محبت و توجه و تعلق انجام دهند. ما مى‏خواهیم آنان در جامعه‏اى که زندگى مى‏کنند، آنچه را دارند – وقت، انرژى، توجه و مال – از صمیم قلب با دیگران سهیم شوند. به این ترتیب، نه تنها هر کسى به درجه‏اى از سخاوت و بخشندگى مى‏رسد، که سهمى از آن را نیز دریافت مى‏کند. و به این ترتیب دنیا مکان بهترى براى زندگى خواهد شد.

مهم‏ترین چیزى که ما مى‏توانیم به کودکانمان ببخشیم، حضور و توجه خودمان است. ما نباید هرگز فراموش کنیم که فقط بودن ما با کودکان در هر سنى آنان را تغذیه مى‏کند.

1) Sadie.