برخی از اطرافیان کودک برای آرامش خاطر او سعی دارند مسأله مرگ پدر یا مادر را از کودک مخفی دارند، وحشت شان از این است که نکند در اثر آگاهی از این امر برای طفل فاجعه ای پدید آید و طفل خود را ببازد. در حالیکه مسأله این چنین نیست.
اطفال تا حدود پنج و شش سالگی نسبت به آن تا حدود زیادی بی تفاوتند و اگر عکس العملی شدید و ناراحتی فوق العاده ای در این رابطه از خود نشان می دهند در حقیقت چیزی نیست جز تقلید از اطرافیان. طفل می بیند که مادر در برابر جنازه پدر و یا در پی تابوتش می گرید و آه و ناله سر می دهد، او هم حساب می کند که مسأله ای بسیار مهم در پیش است و گریه می کند. و گرنه تجارب نشان می دهند که کودک سرزنده تر و با روحیه تر از پدر یا مادر در غم مرگ از دست رفته خویش است.
بلی، به هنگامی که سن کودک بالا رود و به مرحله تمیز و تشخیص بیشتر برسد جدا غمگین و متأثر می شود بویژه که دوستان وهمبازیهایش عظمت فاجعه را به او گوشزد می کنند. او به هر حال نیاز دارد با موقعیت های ناخوشایند مرگ والدین آشنا شود و دریابد که چنین وضعی برای آنها خواهد بود. اگر کودک بدون بی صبری و بی تابی از آن سر درآورد برای او تحمل مرگ بسی آسانتر از آن است که با آه و ناله اطرافیاان در دنیائی از ترک و غم و پریشانی قرار گیرد.
