از اواخر کلاس اول، باید به شاگرد، نقاشی را یاد داد تا تدریجا تصویر طبیعت و موجودات آن را بتواند، در ذهن و بر صفحه ی کاغذ ترسیم نماید و معلم سعی کند از هر کدام از این ها، بهانه ای برای طرح مطالب دینی بدست آورد. مثلا: در تصویر کوه، کوه حرا و مناجات و حال پیامبر اکرم را. در تصویر کشتی، کشتی نوح و نجات اهل حق را، مطرح سازد.
سرودهای مختصر دینی، درباره ی خداشناسی و رهبرشناسی و راز و نیاز با پروردگار، خواستن حاجات و نظیر این ها می تواند، دل نرم فرزند ما را، به سمت خوبی ها و نیکی ها، میل دهد و فکر لطیف وی را، در مسیر حق اندازد.
در کلاس سوم و چهارم، یعنی، در سنین نه تا 18 سالگی، که حس دینی فرزند، پرورده شده است، مربی باید در این دو کلاس تازه، اصول مذهب و اخلاق را با زبان قابل فهم کودک، در ضمن قرائت متون ادبی و فارسی، با به کار بردن وسایل سمعی و بصری و یا ساخت کاردستی، مطرح نماید. معلم می تواند آیاتی از قرآن را که حاکی از چنین اصولی هستند، استفاده نماید. یعنی؛ آن ها را عنوان سازد و معنی کند. سپس از شاگردان، سئوالاتی نماید و بحثی بوجود آورد که همه ی شاگردان در آن گفتگو شرکت کنند.
