کودک عنصر اصلی خوشبختی زوجین و موجب احساس سعادت آنها و نیز سبب دوام و ثبات خانواده است و هم موجبی است برای جلوگیری از درهم پاشیدگی خانواده و متارکه ها و طلاق ها. چه بسیارند کانونهائی که در شرف تزلزل و از هم پاشیدگی هستند ولی زن و مرد تنها به خاطر کودک یا کودکان خود به اصطلاح دندان بر جگر گذاشته و آشفتگی ها را تحمل می کنند و به انتظار گشوده شدن روزنه های امید هستند. بر این اساس فرزند می تواند عامل معنی دار شدن ازدواج و سبب شدت پیوند زن و شوهر شود گو اینکه بر اساس تجارب گاهی وجود فرزندان سبب پیدایش بسیاری از درگیری هاست.
اما نکته ای که در این بحث قابل ذکر است این است که طفل موجودی زنده و در حال رشد است و نمی تواند به طور مستقل به زندگی ادامه داده و به رفع نیازهایش بپردازد. خداوند پیش از ولادت او محبتش را در دل پدر و مادر افکنده و آنها را چون دو خدمتگزار راستین به حمایت و نگهبانی او واداشته است.
فرمان اسلام این است که کودک تحت حمایت و سرپرستی والدین زندگی کرده به رشد و ارتقایش ادامه دهد. پدران و مادران تا 21 سال وظیفه مراقبت دائم از فرزند و حمایت از رشد و تکامل او دارند. ولی در طول این مدت نسبتا طولانی تکیه به 7 سال اول بیشتر است از آن بابت که این مرحله از مهمترین دوران زندگی کودک و از مراحل شکل پذیری و تکون شخصیت است. البته این دوره نیز به مراحل ریزتری تقسیم می شود و در هر مرحله نوعی تصمیم گیری خاص وظیفه است.
