عوامل گوناگونی موجب بروز مشکلات گفتاری در کودکان می شوند، از جمله (گورمن، 2001(:
1. متفاوت بودن عملکرد مغز. برخی از کودکانی که عملکرد مغزی شان با سایر هم سن وسالان شان فرق دارد، ممکن است در تولید صداهای گوناگون، استفاده از زبان برای برقراری ارتباط با اطرافیان شان و درک سخنان آنها دچار مشکل شوند.
2. مشکل شنیداری. در بیشتر موارد، کودکانی که دچار مشکل شنیداری هستند، دچار تأخیر در گفتار، یا نارسایی های کلامی نیز می شوند.
3. عقب ماندگی های ذهنی. عقب ماندگی های ذهنی یکی از رایج ترین علت های تأخیر در رشد زبان است.
4. محرومیت های محیطی. اگر کودک، بنا به دلیل های گوناگون، مورد غفلت، طرد، انزوا و بی انگیزگی برای صحبت کردن قرار گیرد، قادر به حرف زدن و تکلم نخواهد بود.
5. مشکلات عصبی. برخی از نارسایی های مغزی می توانند بر ماهیچه های اندام های گویایی تأثیری نامطلوب و منفی گذارند و موجب عدم رشد اعصاب و اندام های گویایی کودک شوند.
6. مشکلات ساختاری اندام های گویایی. برخی از ناهنجاری های ماهیچه های اندام های گویایی نیز می توانند موجب مشکلات گفتاری کودکان شوند. مثل، شکاف لب.
7. لالی انتخابی. برخی از کودکان، به دلیل های گوناگونی، ترجیح می دهند در برخی موارد خاص سکوت کنند و هیچ حرفی نزنند.
