آگاهی از علائم و نشانه های گفتاری کودکان، و رسیدگی به موقع والدین و مربیان تا حد زیادی می تواند مانع از رشد ناتوانی کودک و وخیم تر شدن موقعیت او شود. این علائم عبارتند از (گورمن، 2001(:
– کودک از صحبت کردن پرهیز می کند، یا به طور عمد، بر روی سخنان بزرگ سالان متمرکز می شود.
– کودک می کوشد برای ایجاد ارتباط با دیگران از اشاره با دست استفاده کند.
– خزانه ی لغات کودک عالی است، اما قادر به بکارگیری آن نیست.
– کودک در اغلب موارد دچار تردید می شود و از واژه های کامل کننده استفاده می کند. در برخی موارد نیز به لکنت می افتد.
– کودک برای صحبت کردن دست بلند می کند، اما در بیشتر موارد، حرفی برای گفتن ندارد. به عبارت دیگر، قصد صحبت کردن دارد، اما قادر به یافتن واژه ها نیست.
– کودک ماجراها و وقایع را به صورت پراکنده و بدون منبع تعریف می کند.
– در بیشتر موارد، کودک هنگام گوش دادن اشتباه می شنود، یا به طور کلی گوش نمی دهد.
– کودک در طرز بیان و استفاده از اصوات، ضعیف و ناتوان است.
– کودک اغلب برای بیان خواسته هایش جمله هایی ناقص، نارسا و نامفهومی به کار می برد.
– در استفاده از «زبان بدن» ناتوان است و نمی تواند با اطرافیانش تماس چشمی و لمسی برقرار کند.
– اغلب کودکان مبتلا به ناتوانی های گفتاری ترجیح می دهند که بیشتر به تماشای فعالیت های دیگران بپردازند.
– در اغلب موارد، هنگام سخن گفتن ترتیب واژه ها یا سیلاب ها را به هم می زند.
– کودک نمی تواند با آهنگ و نظم درستی سخن بگوید.
– کودک قادر به جدا کردن صداهای واژه های مختلف نیست و نمی تواند آنها را برای ساختن واژه های جدید با هم ترکیب کند.
