ریشه تبعیض در خانواده در سطح اجتماع باید از بیخ کنده شود از آن بابت که ریشه مفاسدی بسیار است. در این امر مخصوصا از تبعیض درباره کودکی که قدرت مقابله و توان عرضه نقاط مثبتی برای جلب نظر ندارد باید جدا پرهیز کرد.
پدران و مادران نیکو می دانند که کودکان یک خانواده بیش از آنچه که آنها تصور می کنند با هم تفاوت دارند و این تفاوت نباید سبب تبعیض در رعایت حقوق گردد. طفل در خانواده باید احساس مقبولیت نماید و وقتی که چنین شرایطی برای خود فراهم ببیند احساس نگرانی کرده و چنان خانواده ای از نظر ما نابسامان است.
در بینش اسلامی ما کودکان اگر چه خردسالند ولی انسانند و با آنان معامله یک انسان باید بشود. کودک را باید با شخصیت دانست و برای او حقوقی قائل شد. ضعف و خردسالی آنها، طفولیت و اندام کوچک، و از همه مهمتر ظرفیت روحی کوچک آنان نباید سبب شود که او از حقوق خود محروم بماند.
تبعیض موازنه احساسات کودک را بهم می زند و عقل و منطق را تحت الشعاع قرار می دهد، سلامت روانی کودک را به خطر انداخته، از شادی و
شادکامی اینان می کاهد. بر والدین ضروری است که امیال کودکان را رعایت کنند و از رفتاری نقارانگیز احتراز نمایند. چه فایده بر عملی که نفعی برای یک کودک فراهم نمی کند ولی منافع آن دیگری را به خطر می اندازد.
