وظیفه خانواده رهبری مداوم کودک است و این امری است که والدین باید آن را نصب العین خود قرار دهند. این سخن بدان مناسبت است که برخی از پدران و مادران در رابطه با فرزندان خود این احساس را دارند که تنها تذکری چند به کودک در رابطه با حیات آینده اش آنها را در انجام وظیفه تربیتی و مسئولیتی که برعهده دارند بری الذمه می کند در حالیکه مسأله این چنین نیست.
خانواده وظیفه دارد در هر مرحله و مقطع سنی و در هر شرایط و امکاناتی که پدید می آید در هر فرصت و موقعیتی به انجام وظیفه و رسالت تربیتی خود بپردازد و طفل را به زندگی و شرایط مناسب حیات مأنوس و آشنا سازد. هنجاری های لازم را به او بیاموزد و کودک را برای دستیابی به یک زندگی شرافتمندانه و سازنده آماده نماید.
گفتیم وظیفه والدین رهبری مداوم است ولی این رهبری بدان معنی نیست
که والدین بجای کودک فکر کنند، بجای او مشق بنویسند یا وابستگی طفل را به خود آنچنان شدید کنند که او هرگز نتوان بدون اجازه والدین تصمیم بگیرد. چنین شیوه رهبری موجبات در جا زدن، تنبلی ذهنی، بی ارادگی و سستی اندیشه را در کودک فراهم خواهد ساخت و او را در آینده قادر نخواهد بود که برای حیات فردی و جمعی خود برنامه ریزی کرده و به نتایجی مثمر و مفید دست یابد.
او را رهبری کنید و بهترین شیوه رهبری این است که اولا در سایه محبت ها، القاآت و مهرورزی ها توجه کودک را به سوی خود جلب کنید و ثانیا با رفتار و گفتار الگوگونه خود او را به تبعیت و تسلیم شرایطی وادارید که مورد توجه و نظر شماست. بذر دوستی را در دل او بکارید و بعد مطمئن باشید او به دنبال شما روان خواهد شد.
