بر این اساس ضروری است به امر تربیت کودک هر چه زودتر اقدام گردد. آغاز تربیت او را اگر از سالهای قبل تکون و تشکیل جنین به حساب نیاوریم لااقل باید در مرحله جنینی به آن توجه کنیم. و اگر باز هم والدین کودک در آن مرحله به کودک توجه نکرده اند حتما باید از از همان آغاز تولد بدان توجه نمایند.
کودک خود از همان روزهای اول زندگی از راه نگاه کردن، شنیدن، لمس کردن بسیاری از مسائل مورد نیاز را می آموزد و یا از افراد تقلید می کند. خود در این رابطه به جنب و جوش می افتد، عمل می کند، می گیرد، پس می دهد، ولی این امور برای سازندگی و جهت دهی او کافی نیستند. کودک باید تحت هدایت و ارشاد، آموزش و جهت دهی والدین باشد زیرا که تربیت امری هدفدار و اندیشیده است.
توجه به تربیت کودک باید در خردسالی باشد زیرا در این دوره کودک بیش از دیگر دوره ها به محرکهای طبیعی و فرصت لازم برای یادگیری و کاوش و بازی نیاز دارد، اولا بداند که چگونه خود را با دیگران هماهنگ سازد و ثانیا آگاه باشد به چه طریق می تواند با مشکلات روبرو شده و آنها را حل نماید.
این توجه در تربیت ضروری است از آن جهت که اولا اساس رفتار در دوران کودکی نهاده می شود و ثانیا در بزرگسالی مواجه با دشواری ها و مشکلاتی در این راه نخواهند بود. لقمان حکیم در این رابطه می گوید: یا بنی ان تأدبت صغیرا انتفعت به کبیرا اگر در خردسالی ادب بیاموزی در بزرگسالی از آن بهره مند خواهی شد.
