در طریق تربیت کودک هشیاری و آگاهی والدین امری ضروری و اجتناب ناپذیر است زیرا که آینده کودک در گرو اعمال روش آگاهانه آنهاست. اصولا تربیت فرزند مهمترین برنامه زندگی والدین را تشکیل می د هد و اینان سازندگان دائمی فرد و جامعه اند و در چنین امر مهمی نمی توانند بدون برنامه و هدف و بدون هشیاری و آگاهی های لازم باشند.
شرایط زندگی و وظیفه شان ایجاب می کند که آنان بیداری هائی داشته
باشند و از مسائل و جوانب زیر سر درآورند:
1- طبیعت انسان و آفرینش او و جنبه های وجودی و ابعاد حیات مادی و معنوی کودک و ارزش و کرامت او و فطرت و طبع او را بشناسند و بدانند با چه موجود و مخلوقی سر و کار دارند.
2- قوانین کلی حاکم بر طبیعت و احوال انسان را بشناسند و بدانند او از چه مواردی خرسند و از چه موارد دیگری ناخرسند است. جنبه های مثبت و منفی او چیست و او تحت تأثیر چه شرایط و عواملی است.
3- والدین باید بدانند که محیط به معنای عام کلمه چه نقشی در کودک دارد، عوامل انسانی از پدر و مادر، برادر و خواهر، معلم و معاشر، افراد اجتماع، مسئولان جامعه، امر و نهی و فرهنگ شان چه تأثیری در او باقی می گذارند، و شرایط و عوامل غیرانسانی از آب و هوا، غذا و دوا، سرما و گرما، رطوبت و خشکی، فقر و ثروت و. . . در او چه تأثیراتی دارند.
هم چنین اینان در راه دستیابی به هدف ناگزیر باید از تجارب دیگران نیز استفاده کنند. چه بسیارند پدران و مادرانی که در طول مدت زندگی خود تجاربی انباشته اند و راه حل و رفع مشکل را به وجهی شایسته پیدا کرده اند و تجارب آنان میتواند راهنمای عمل ما باشد.
