جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

شما نمى‏دانید چقدر خوشبخت هستید

زمان مطالعه: 2 دقیقه

یکى از معمول‏ترین موضوع‏هایى که پدر و مادرى را در الگوى «بیچاره من» اسیر مى‏سازد، به مقایسه میان زندگى فرزند و زندگى خود ایشان در دوران کودکى‏شان مربوط مى‏شود. جودیت یازده ساله همیشه مى‏دانست مادر او چه زمانى مى‏خواهد در این مسیر حرکت کند؛ زیرا

ابتدا از سخن گفتن درباره‏ى زندگى خود وقتى که در سن جودیت بوده شروع مى‏کرد و پس از ادامه‏ى آن مى‏رسید به اینکه حالا جودیت چقدر خوشبخت است و خیلى چیزها دارد و نمى‏فهمد که پدر و مادر او چقدر برایش زحمت مى‏کشند. این گفت و گو معمولا در خودرو انجام مى‏گرفت؛ جایى که جودیت هیچ راه فرارى نداشت.

مادر جودیت اغلب با جملاتى شبیه این شروع مى‏کرد: «براى بچه‏هاى امروزى همه چیز خیلى عادیه، مثلا صد دلار پول دادن بابت یک کفش ورزشى.«

جودیت نمى‏دانست چه پاسخى بدهد به جز اینکه زیر لب بگوید: «آهان» و در صندلى جابه جا شود. اما چانه‏ى مادر تازه گرم شده بود.

»گمان نمى‏کنم بفهمى وقتى به سن تو بودم چقدر کار مى‏کردم. پرستارى بچه‏ها، آن هم هفته‏اى سه شب به اضافه‏ى یک شنبه شبها. من، مثل تو، همه‏ى وقتم را با دوستانم تلف نمى‏کردم.«

در این لحظه جودیت که دیگر تحملش را از دست داده است مى‏گوید: «مادر، من همه‏ى مدت وقتم را با دوستانم تلف نمى‏کنم. تکالیف خیلى زیادى انجام مى‏دهم خیلى هم بیشتر از شما کار مى‏کنم.«

به این ترتیب، میان مادر و دختر رقابتى به وجود مى‏آید که کدام یک بیشتر حق دارند براى خود دلسوزى کنند. قصد مادر شروع این رقابت یا حتى دلسوزى براى خودش نیست. منظور او این است که به جودیت یاد

بدهد قدر چیزهایى را که دارد، بداند و به خاطر آنها بیشتر سپاسگزار باشد. اما پیامى که از گفتار او شنیده مى‏شود این است. «من به تو حسادت مى‏کنم و از اینکه امتیازاتى را که تو دارى من نداشتم، دلم مى‏سوزد.» همراه با پیامى زیرکانه‏تر «تو به من مدیونى!» جاى تعجب ندارد که هر وقت مادر این سخنان را شروع مى‏کند جودیت آه مى‏کشد.

هیچ اشکالى ندارد که ما نیازمان به قدرشناسى را به طور مستقیم بیان کنیم. مادر جودیت هنگامى که براى بردن او به خانه به مدرسه مى‏رود مى‏تواند به سادگى بگوید: «من خوشحالم که مى‏توانم این کار را براى تو انجام دهم و خوشحال‏تر خواهم شد اگر بدانم تو قدر این کار مرا مى‏دانى.» براى تقاضاى روشن و واضح قدرشناسى، لازم نیست مادر براى خود دلسوزى کند. البته در این مورد هم نمى‏توانیم مطمئن باشیم فرزندانمان واکنشى را که دلخواه ماست از خود نشان دهند ولى اگر پیام ما روشن و صریح و خالى از «عقده‏هاى قدیمى» باشد، احتمال اینکه آنچه را انتظار داریم به دست آوریم، بسیار زیاد است.