تشویق باید متناسب با مراحل تحول شناختی و تحول اخلاقی کودک باشد:
1. تشویق باید با تقویت درونی کودک همسو باشد (اول تقویت درونی و بعد تشویق(.
2. نفس عمل‌کرد کودک باید مورد تشویق و تقویت قرار گیرد (مستقیماً به رفتار مربوط باشد(.
3. کودک، خود به انگیزه‌ی تشویق و هدف آن پی‌برده باشد.
4. در تشویق نباید انتظارات بیرونی بر انتظارات درونی غلبه کند.
5. علت تشویق برای کودک مشخص شود.
6. مقایسه‌های تخریب‌کننده و تحقیرکننده با دیگران نباید صورت گیرد.
7. تشویق در میان همسالان و دوستان، مؤثرتر از تشویق به تنهایی است.
8. تشویق باید متعادل، به موقع، به جا و مناسب باشد.
9. تشویق باید متناسب با میزان فعالیت و انتظار کودک باشد.
10. تشویق یک ابزار تقویت هدف است و نه یک هدف برای تقویت ابزار.
11. تشویق باید با سن، نیازها، شرایط و موقعیت (مکانی، شخصیتی، روانی و. . .) کودک تناسب داشته باشد.
12. تشویق و تقویت هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی نباید حالت تکرار، عادت و یک‌نواخت داشته باشد.
13. تشویق، باید گاه‌گاه و بنابر موقعیت‌های خاص و همراه با تقویت فاصله‌ای، سهمی و با نسبت‌های متغیر و ثابت صورت گیرد تا تأثیر آن از بین نرود.
14. تشویق باید طبیعی، واقعی و به دور از فریب و ریا باشد.
15. تشویق، به خصوص برای سنین پایین، باید بلافاصله اعمال شود.
16. دادن پاداش به کودکانی که در فعالیتهای هنری و ذوقی شرکت می‌کنند، ضروری نیست.
17. از علایق دانش‌آموزان در قالب یادگیری برای یادگیری استفاده شود.
