تصمیمات اتخاذ شده در زمینه ی تعیین مخاطب مورد نظر و نوع خدمات ارائه شده بستگی به روابط موزه با سایر نهادهای خارج از موزه دارد؛ البته منابع موزه و منافع نهادهای ذکر شده می تواند این روابط را تحت الشعاع قرار دهد.
نقاط برقراری ارتباط
– متصدیان
– کادر آموزشی موزه های دیگر
– نهادهای وابسته به موزه
– گروه های متخصص مانند گروه های آموزشی موزه ها، گروه زمین شناسی، انجمن میراث و موزه های زنان (WHAM(، انجمن معلولین و موزه ها و نگارخانه ها.
– شورای موزه های منطقه
– گروه های متخصص مثل گروه های نمایشی و گروه های نمایش مجدد
– کارکنان داوطلب
– گروه های هنری منطقه ای
– جوامع متخصصین، انجمن مربوط به تاریخ و انجمن ملی هنرهای زیبا و تزیینی (NADFAS)
– آموزگاران مشاور
– کارکنان LEA (اداره ی آموزش محلی)
– نهادهای تربیت معلم
– انجمن اولیا و مربیان
– دانشگاه ها، دانشکده ها و آموزشگاه های علمی
– باشگاه های جوانان
– گروه های معلولین (افراد کم توان)
– نهادهای خدمات اجتماعی
– گروه های اجتماعی مانند گروه های مذهبی، گروه های هنری و گروه های زنان
پرورش مربی
هر برنامه ای که با آموزش همراه است، ممکن است برای آن به کارکنانی با مهارت ها و تجربه های تازه نیاز باشد. بنابراین تشخیص نیازهای آموزشی و آگاه شدن از امکانات موجود اهمیت به سزایی دارد.
به این ترتیب شاید مشارکت در آموزش گروه های دیگر کارکنان موزه را بتوان از وظایف کادر آموزشی موزه، مثل آموزش همکاران، راهنماهای داوطلب، نگهبانان و کارکنان جدید برشمرد.
عرضه و ارائه ی خدمات
ارائه ی خدمات آموزشی باید همسو با برنامه های کلی ارائه ی خدمات در موزه باشد. لازم است بدانیم که چه خدماتی ارائه خواهد شد؟ چرا؟ به چه
کسانی؟ واکنش مطلوب کاربران کدام است؟ و کدام یک از روش های ارائه ی خدمات مفید است؟
چه خدماتی ارائه می شود؟
– مجموعه ها
– خدماتی خاص
– فعالیت های اجتماعی
– مرکز اطلاعات
– فعالیت های فوق برنامه (پر کردن اوقات فراغت)
– فعالیت های هنری
– امکان کسب تجربیات آموزشی
– تفریح و سرگرمی
چرا این خدمات ارائه می شوند؟
– آگاه کردن افراد از امکانات قابل استفاده؛
– جذب مخاطبین تازه؛
– ارتقای سطح آگاهی و دانش مردم؛
– بهبود جایگاه موزه؛
– جذب کمک های مالی؛
– بیان تاریخچه ی موزه LEA و تاریخ بومی.
واکنش مطلوب کاربران کدام است؟
– درخواست رزرو بیشتر بلیط؛
– مراجعه ی بیشتر به موزه؛
– تماس بیشتر با موزه؛
– بازدید کننده ی بیشتر؛
– بازخورد بیشتر؛
– کیفیت بهتر.
چگونه خدمات معرفی می شوند؟
– شفاهی (دهان به دهان(؛
– ارسال نامه؛
– آگهی رایگان؛
– آگهی در روزنامه های محلی؛
– آگهی در رسانه های سراسری؛
– آگهی در مجله های تخصصی؛
– انتشار جزوات؛
– حضور در کنفرانس ها؛
– عضویت در سازمان های حرفه ای؛
– شرکت در رقابت و مسابقات؛
– شرکت در نمایشگاه ها و برپایی مستقل نمایشگاه؛
– برقراری ارتباط با بازدید کنندگان.
ارزیابی
ارزیابی های ابتدایی و انتهایی یا اولیه و ثانویه اهمیت بسیاری دارد. ارزیابی اولیه پیش از هر اقدامی و قبل از تعیین برنامه های آموزشی صورت می گیرد و شامل جمع آوری اطلاعات مقدماتی و بررسی تجربیات گذشته می شود. ارزیابی اولیه طرح کلی فعالیت و یا برنامه ی مورد نظر را حین اجرای آن، ارزیابی کرده و مفید و عملی بودن آن را به منظور رفع مشکلات احتمالی
آینده بررسی می کند؛ اما ارزیابی ثانویه پس از پایان کار انجام می شود و به رغم مورد قبلی میزان موفقیت کار را بررسی می کند.
آیا خدمات ارائه شده را باید ارزیابی کرد یا خیر؟ اگر پاسخ مثبت است کدام وجوه آن باید بررسی شود؟ معیار ارزیابی کارکنان و فایده ی نتایج به دست آمده نیز باید معین شوند.
راهکارهای پیشنهادی عبارت اند از:
– تعیین اهداف و مقاصد هر مرحله از ابتدا، هم چنین تعیین منابع قابل استفاده و جایگزین های آن ها از نظر تعداد و مخاطبین تازه؛
– استفاده از نظر سنجی ها و پرسش نامه هایی که در موزه طرح و اجرا می شوند و یا متخصصین خارج از موزه آن ها را طرح و بررسی می کنند. نظر سنجی های انجام شده توسط مؤسسات دیگر نیز می تواند راهنمای مفیدی درباره ی بعضی روش های آموزشی باشد.
– تنظیم یادداشت های مشاوران به منظور ارزیابی برنامه ها، نمایشگاه ها و خدمات؛
– مذاکرات غیر رسمی با سر گروه ها و بازدید کنندگان؛
– مذاکرات گروه های تعیین شده با نمایندگان گروه های خاص مورد نظر؟
– مذاکره با همکاران مثلا گفت وگو با متصدیان موزه درباره ی تأثیر ثبت ورود و خروج افراد و اجرای روش های جدید نگارخانه ها؛
– بازدید مستمر از نهادهای دیگر.
