شاد و خرم با ابرهاى ادوارى‏

براى بیشتر ما، خشم و عصبانیت مانند هواى ابرى مى‏آید و مى‏رود. بسیار آسان است که فکر کنیم خشم و ناراحتى ما نیز، مانند همین هوا، چیزى است که اتفاق مى‏افتد و ما اختیار چندانى بر آن نداریم. ولى چنانچه بتوانیم واکنشهایمان را بشناسیم، مى‏توانیم دریابیم که چگونه کمک ما در روى دادن آنها مؤثر بوده است. ما هر چه سازنده‏تر و خلاق‏تر بتوانیم از عهده‏ى مهار خشم خود برآییم، احتمال اینکه ناراحتى ما به برخوردهاى خصمانه بینجامند، کمتر است. ادامه‏ى کشمکش تنها موجب کشمکش‏هاى بیشتر مى‏شود.

آنچه در مورد بروز این احساسات ناراحت کننده شگفت آور است

اینکه ما معمولا بیشتر از دست اعضاى خانواده و افراد مورد علاقه‏ى خود عصبانى مى‏شویم تا از دست دوستان و آشنایان یا غریبه‏ها. به همین دلیل بسیار مهم است که بتوانیم این احساسات را به هنگام شکل گرفتن و پیش از آنکه در حرکت شتاب بگیرند، مهار کنیم. دست به اقدام زدن در مورد ناراحتى و رفع آن بسیار آسان‏تر از مهار کردن خشم تمام عیار است.

مهم و اطمینان بخش است که بدانیم ما ناگزیر نیستیم براى فرزندانمان نقش نمونه‏هاى کامل را ایفا کنیم. به طور اجتناب ناپذیر اوقاتى وجود دارد که ما خشمگین مى‏شویم. اگر بتوانیم اشتباههاى خود را بپذیریم، آنها را ارزیابى کنیم و بابت رفتار نادرستمان پوزش بخواهیم، فرزندان ما نیز درس مهمى خواهند آموخت – اینکه پدر و مادر من پیوسته راههاى بهترى را براى برخورد با احساساتشان مى‏آموزند. بسیار مهم است که به فرزندانمان نشان دهیم خشم، دشمنى نیست که در برابرش بایستند، بلکه انرژى‏اى است که مى‏تواند به خلاقیت تبدیل شود. آنچه ما با این انرژى انجام مى‏دهیم و چگونگى هدایت آن، براى سلامت و آسایش ما و همه‏ى اعضاى خانواده از اهمیت بسیار برخوردار است. روى هم رفته، رفتار هر روزه‏ى ما است که الگوى خانواده را به وجود مى‏آورد؛ که بچه‏هاى ما آن را در آینده به خانواده‏ى خود – نوه‏هاى ما – انتقال مى‏دهند.

بسیار خوب است که ما با احساسات ناشى از ناخرسندى خود، حتى اگر تنها در مورد خودمان باشد، نیز کاملا توجه کنیم.