زمانى که خود ما مقصریم‏

گاهى اوقات، اغلب بدون فکر، خود یا دیگران را مورد تمسخر قرار مى‏دهیم. براى مثال، ممکن است درباره‏ى عابرى یا آشنایى اظهار عقیده‏اى بکنیم یا جمله‏اى تحقیر آمیز درباره‏ى یکى از دوستانمان بگوییم. شاید هم متوجه نشویم که کار نادرستى انجام مى‏دهیم؛ ولى اگر فرزندانمان جملات ما را بشنوند، تصور خواهند کرد که گفتن حرف‏هاى زشت درباره‏ى دیگران اشکالى ندارد.

مادرى که مى‏شناسم، این داستان را براى من تعریف کرده است: «در فروشگاه نزدیک منزل ما زن جوانى هست که گاهى در گوشه‏اى مى‏ایستد و براى ماشین‏هایى که مى‏گذرند دست تکان مى‏دهد. او همیشه هنگام راه رفتن لبخند مى‏زند و آواز مى‏خواند. روزى، وقتى در حال خارج شدن از فروشگاه بودیم، آن زن نیز آنجا ایستاده بود. خانمى که در جلوى ما بود به دخترش که حدود هفت سال داشت، گفت: «این خانومه دیوونه‏س.»

»دختر کوچولوى او با ناراحتى پاسخ داد: «مامان، این حرف قشنگى نیست. اگر کسى به تو بگه دیوونه‏اى، خوشت مى‏آد؟«

»من، هنگامى که از کنارشان مى‏گذشتم، بدون مقدمه گفتم: «مى‏تونیم اسم اونو زن خوشحال بذاریم.«

»چهره‏ى گرفته‏ى دختر کوچولو از هم باز شد. مادر او لبخندى زد و گفت: «بله، به نظر من هم او زن شادیه.««

کودکان، گاهى اوقات، درس‏هایى ارزنده به ما مى‏آموزند.