تحقیقات زبان شناسی نشان داده است که مبداء «زبان» بر «ایما» و «اشاره» معنی دار متکی است و «نماد» به منزله ی عصاره و فشرده این ایما و اشاره در شکل تکامل یافته و انعطاف پذیر آن و در عین حال پویا و متغیر عمل می کند. همانگونه که گفته اند؛ «یک تصویر، معادل هزار کلمه است» یک نماد نیز به حسب ظرفیت روان شناختی و سابقه تاریخی و اجتماعی و یا اسطوره ای فرهنگ مخاطب می تواند هزاران کلمه و معنا را در برگیرد. به همین خاطر است که هنر سینما غایت اعجاز و تصویرگری خود را در قالب نماد و نما می جوید و از دریچه ی دوربین به وجوه متکثر یک شییء یا پدیده می نگرد تا تماشاگران را در این تصویرسازی سهیم نماید. زبان سینما اساسا یک زبان نمادین است. در این زبان تصورات، تخیلات، مفاهیم علمی و باورهای ناباورانه نیز به صفحه سینما راه می یابد و در پس زمینه ذهن مخاطب نقش می بندد.
دوربین سینما، ابزار و رسانه تصویری زبان نمادین است که می تواند با چرخش خود وجوه مختلف یک شییء را با بهره گیری از اصل زیباشناسی نشان دهد.
