مواظب باشید سر سفره که مىنشینید همه و همه با قاشق یا با دست شسته، در سر سفره بنشینید، سفره آدابى دارد، آداب خیلى فراوان. بزرگان، کتابها در این باره نوشتهاند. علامه مجلسى (ره) و مرحوم فشارکى (ره) در این باره کتاب نوشتهاند و فرمودهاند انسان سر سفره که مىنشیند باید لقمه را کوچک بردارد، به بچه باید از همان دو سه سالگى یاد داد که لقمه را کوچک بردارد. بزرگ برداشتن لقمه براى شخصیت انسان در اجتماع ضرر دارد. به او نگاه مىکنند مىخندند، انسان تحقیر مىشود آهسته آهسته به خود، به بچه خود یاد بدهد که آهسته آهسته غذا را بجود.
بعضى اوقات که بعضىها رعایت آداب سر سفره را نمىکنند لقمه بزرگ برمىدارند و فوراً یک دندان روى آن گذاشته فرو مىدهند قطع نظر از اینکه از نظر طبى اشکال دارد، از نظر شرعى هم مذموم است، و این از
کجاست؟ چرا اینطور شده؟ پدر و مادر آداب را به او یاد ندادهاند و هنگامى که لقمه در دهان است انسان با کسى حرف نزند زیرا لقمه در دهان شما است حرف مىزنى ذرهاى از آن از دهان شما مىپاشد و این سفرههاى عمومى باشد یا خصوصى و در منزل خوش آیند نیست.
لذا در اسلام دستور مىدهد وقتى مىخواهى غذا بخورى، اول بگو: «بسم الله الرحمن الرحیم» وقتى لقمه رفت پایین آن وقت بگو «الحمدلله رب العالمین» حتى حاضر نیست که «الحمدلله رب العالمین» را در وقت جویدن لقمه بگویى. بعضى اوقات دیدهاید در سر سفره بعضىها بد غذا مىخورند تقصیر پدر و مادرهایشان است. سرش را مىگیرد در بشقاب، قاشق وقتى مىرود در دهان نصفش را مىخورد نصفش را مىریزد در بشقاب، دارد سوپ مىخورد، نصف آن از دهانش مىریزد دوباره برمىدارد مىخورد اینها درست نیست، تقصیر مادر است که بچه اینجور غذا مىخورد و به بچهاش نمىگوید اینجور غذا نخور، تقصیر پدر است که دید بچه سرش را در ظرف غذا مىگیرد و یا در وقت غذا خوردن بلند حرف مىزند، دید که ذرههاى غذا از دهانش بیرون مىآید، اما هیچ نگفت این هیچ نگفتنها یک دفعه مایه آبروریزىهاست.
