خداوند مهربان در قرآن مجید براى پیمودن راه کمال، به همهى انسانها به دست آوردن دو واقعیت را، با لحاظ کردن شرایط الهى و انسانى سفارش مىنماید:
پیمودن راه حیات مادى، پیمودن راه حیات معنوى، این دو معنا در چهار آیه از سورهى مبارکهى آل عمران بیان شده است:
زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنینَ وَ الْقَناطیرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِکَ مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآب.
قُلْ أَ أُنَبِّئُکُمْ بِخَیْرٍ مِنْ ذلِکُمْ لِلَّذینَ اتَّقَوْا عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها وَ أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ بَصیرٌ بِالْعِباد.
الَّذینَ یَقُولُونَ رَبَّنا إِنَّنا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ قِنا عَذابَ النَّار. الصَّابِرینَ وَ الصَّادِقینَ وَ الْقانِتینَ وَ الْمُنْفِقینَ وَ الْمُسْتَغْفِرینَ بِالْأَسْحار(1)
زینت داده شد و براى همهى انسانها، دوست داشتن خواستهها و امیال، که عبارت است از میل به زنان و فرزندان، و ثروت فراوان از طلا و نقره، و اسبهاى نشاندار، و چهار پایان و زراعت و کشاورزى، این است آنچه موجب بهرهورى انسانها در چهارچوب حیات دنیائى است، و نزد خداوند بازگشتگاه نیکوست،
که عبارت است از جنت لقاء و نعمت ابد و جاوید حق در بهشت عنبر سرشت. بگو اى رسول من، شما انسانها را به بهتر از اینها خبر دهم؟ براى آنان که در تمام برنامههاى زندگى، از تشکیل خانواده و زن و فرزند دارى، و کسب مال و بدست آوردن احشام و زراعت، و رابطه بین خود و تمام مردم تقواى الهى پیشه کردند، و در انجام هم برنامهاى از دستورات حق پیروى نموده، و از هواى نفس و شهوات حرام و خواستههاى شیاطین خود را حفط کردند و راه پرهیزکارى پیش گرفتند، بهشتهائى نزد پروردگارشان دارند که نهرها از زیر آن جارى است، و براى آنان ازدواج پاکیزه و رضوان الهى است، و خداوند آگاه به وضع بندگان است، و آنان که مىگویند: پروردگارا ایمان آوردیم، پس از گناهان ما را مورد مغفرت قرار بده، و ما را از عذاب روز قیامت در پناهت نگهدار.
عباد خدا آنان هستند که علاوه بر این واقعیات، در تمام حوادث اهل صبر و استقامت، و صدق و راستى، و بندگى و عبادت، و انفاق و استغفار در وقت سحرند.
فعل «زین» در آیه شریفه از نظر ادبى مجهول آمده، مجهول آورده شدن فعل، شاید براى نشان دادن ارزش و عظمت برنامه باشد، بدین جهت باید گفت فاعل فعل حضرت حق است، اوست که آن واقعیات را براى تمام انسانها آراسته، و تا نسبت به میل خود در برابر آنها شائق و راغب و عاشق و دلباخته باشند، و از طریق این عشق و رغبت به تشکیل زندگى از طریق ازدواج و کسب مال و منال و تسخیر کردن حیوانات، و آباد کردن و زمین برخیزند، و از این راه به بهرهورى از حیات مادى برسند، و از جهت دیگر آراسته و به تقوا، ایمان، دعا، ترس از عذاب آخرت شده، و به کسب صبر و صدق و عبادت و انفاق و استغفار برخیزند، تا به بهشت حق و رضاى دوست و همسران پاکیزه آخرتى برسند.
در هر صورت بر اساس آیات کریمهى قرآنیه، ظرافت خلقت زن، چهرهى زیباى وى، وقار و حیاى ذاتى او، صداى لطیف و جاذب این موجود، راه و رسم طنازى و عشوهگرى این مخلوق فوق العاده، همه و همه از موجبات آراستگى و زینت
اوست، که باعث دلربائى، و دلبرى و جذب میل و شهوت مرد، و علت بسیار مهم علاقه او و عشق وى به انتخاب زن و تشکیل زندگى و فرزنددار شدن، و فعالیت و کوشش کسبى و تجارتى و زراعتى براى تأمین حیات مادى، و تداوم حیات خانه و خانواده است، و این راهى است که اگر توأم با تقوا و دورى از گناه و معصیت، و همراه با ایمان و مناجات و صبر و صدق و عبادت و انفاق و استغفار در سحر گردد، سعادت دنیا و آخرت، و خیر مادى و معنوى تأمین مىشود، و انسان از امور لذت بخش دنیا، و منافع سرشار و ابدى آخرت و از همه مهمتر رضوان و رضایت حضرت محبوب و براى ابد بهرهمند مىگردد.
1) آل عمران / 17 – 14.
