برخورداری کودک از محبت والدین در دوران کودکی، ارتباط مناسبی با نوع روابط مطلوب او با آنان در بزرگسالی دارد. در چنین مواردی نوجوان، نگرش مطلوبی نسبت به والدین به ویژه، مادر خود دارد. آنان را در درک مسایل و مشکلات خود مناسب می داند. در این زمینه، ایجاد رابطه ی عاطفی و وابستگی کودک به فرد به خصوصی مثل مادر در دوران کودکی، در سایر مراحل زندگی نیز ادامه خواهد داشت و هر چیز که تعلقات دیگری پیدا می کند. ولی وابستگی عاطفیش نسبت به مادر به تدریج، کاهش می یابد. اما از محبت و علاقه ای که نسبت به او داشته، کاسته نمی شود. از جهت دیگر، قضاوت کودک درباره ی پدر و مادرش، سیر تکاملی دارد. ابتدا کودک، پدر و مادر خود را بی عیب و نقص می داند و در نوجوانی شروع به انتقاد کردن از آن ها می کند و پس از مرحله ی نوجوانی، اگر تربیتش صحیح باشد، مجددا به طرف پدر و مادرش، بازخواهد گشت.
نوجوان ترجیح می دهد که مسایل و مشکلات خود را با افرادی در میان بگذارد که در کودکی رابطه ی عاطفی بهتری با آنان داشته و نیز همانان، بهتر می توانند معاشرت های نوجوان را کنترل نمایند.
