یکی از نکته های مهمی که والدین کودکان مبتلا به ناتوانایی های یادگیری باید به آن توجه کنند، داشتن انتظارات و توقعاتی در سطح توان ذهنی و جسمی فرزندان شان است. اگر خواسته ها و تقاضاهای پدر و مادر فراتر از قدرت درک و موقعیت کودک باشد، موجب ناامیدی و دلسردی او خواهند شد، زیرا کودک آن خواسته ها و انتظارات را دست نیافتنی و محال می بیند.
در مواردی که کودک نمی تواند خواسته ی والدینش را، که شاید چندان هم دور از توان او نیست، برآورده کند، آنها نباید موقعیت را برای او تبدیل به تجربه ی شکست کنند و خطای او را شرح و بسط دهند، بلکه باید تلاش کنند توجه خود را بر آن بخشی از کار، که کودک آن را درست انجام داده است، معطوف دارند و به او کمک کنند تا روش صحیح انجام آن کار را یاد بگیرد. اگر تصور می کنند کودک با کمی تلاش و دقت می تواند موفق شود، فرصت و امکان دیگری به او بدهند، در غیر این صورت، اگر در می یابند که خواسته شان فراتر از توان کودک است، بهتر است انتظار و توقع خویش را اندکی کمتر کنند، تا کودک بتواند با اتکاء به توانمندی هایش به هدف نهایی و خواسته ی آنها برسد.
