از نمونه های خانواده های خشن و نابسامان خانواده ای است که در آن تنبیه بدنی، آنهم با خشونت مطرح باشد. ما مدعی آن نیستیم که کودک در خانه هرگز نباید تنبیه شود. در مواردی تنبیه ضرورت پیدا می کند همانگونه که دارو برای بیمار ضروری است. ولی مسأله قابل طرح این است که گاهی والدین آن چنان خشونت و تنبیه دارند که کودکان حتی از بیان مطالب عادی و روزمره خود فرو می مانند.
تنبیه بدنی برای تربیت ضرورت پیدا می کند ولی این امر طی مراحلی است که قبل از آن تذکر و اخطار، ملامت و توبیخ، قهر، تهدید باید صورت گیرد و در صورتیکه پس از چند بار تکرار به نتیجه ای دست نیافتیم در آن صورت جای تنبیه
بدنی است، آنهم با شرایطی که در کتب فقهی و حتی در رساله های عملیه آمده است.
انضباط های مبتنی بر شلاق و تنبیه در جامعه ما سابقه ای بس طولانی دارد و حتی برخی از پدران و مادران در سپردن فرزندان خود به مکتب این توصیه را به معلم و مربی می کردند که گوشت او از آن تو و پوست و استخوانش از آن من. و بر اثر آن توصیه ها گاهی کودکان، نوجوانان و حتی جوانان به خاطر مسائلی ناچیز، مشق ننوشتن، تأخیر در ورود به مدرسه تا سرحد مرگ کتک می خوردند.
متأسفانه برخی از پدران و مادران دست کمی از آن معلمان نداشتند و خانواده کمتر از مدرسه نبود. غافل بودند که انضباط های مبتنی بر تنبیه به رفتارهائی منتهی می گردد که از نظر اجتماعی انحراف و بزه خوانده می شود. تنبیه بسیار کودک را ضایع می کند و او را به رفتارهای تهاجمی، انتقامی، تعرضی وامی دارد.
