طرد کودکان در خانواده به صور مختلفی مطرح است که ممکن است عمدی و یا غیرعمدی باشد و در هر دو صورت برای کودک عارضه آفرین است.
– کودکی که مورد بی اعتنائی والدین است و خوشمزگیهای طفل نمی تواند توجه آنان را به خود جلب کند مورد طرد است.
– طفلی که مورد خشونت و استبداد والدین است و تا سرحد مرگ کتک می خورد مورد طرد است.
– کودکی که برای نقاط مثبتش تشویق نمی شود ولی برای کمترین لغزش خود تنبیه می شود مطرود به حساب می آید.
– کودکی که به علت جنسیت و زیبائی خود نتوانسته نظر پدر یا مادرش را
تأمین کند و آنها آنچنان که باید مورد عنایتش قرار نمی دهند مطرود است.
– پدر و مادری که کودک را به حال خود رها کرده و مورد بی اعتنائیش قرار می دهند و با او کمتر معاشرت می کنند او را طرد کرده اند.
– کودکی که حقوقش مورد توجه قرار نمی گیرد و خواسته های او در عین توان به حساب نمی آید مطرود است.
– والدینی که فرزند خود را به پرورشگاه می فرستند تا خود را از شر او راحت کنند به حقیقت او را طرد کرده اند.
– و بالاخره به هنگامی که کودک صدمه ای خورده، زخمی یا بیمار است، آه و ناله می کند و کسی به او توجهی ندارد، می خواهد کسی را بالای سر خود بیابد و کسی متوجه او نیست مطرود است و طبعا در چنین مواردی نمی تواند حال وضعی عادی و طبیعی داشته باشد.
