سختگیری و استبداد والدین و مخصوصا پدران به صور مختلف و در کل برای کودک آزار دهنده است: برخی از جلوه های آن عبارتند از:
– دخالت در کردار کودکان، حتی درباره اموری که برای تربیت صدمه آفرین نیست.
– انتظار ملاحظه تخلف کودک تا به تنبیه او اقدام کند بدون اینکه در جنبه تشویق این چنین باشند.
– کتک کاری کودک در حضور جمع، آنهم به گونه ای بی پروا و صدمه آفرین.
– زور گفتن و فشار وارد آوردن درباره امری که از طاقت کودک خارج است.
– منع او از بازی و تفریحی که شدیدا مورد علاقه کودک است به بهانه های مختلف.
– بیدار داشتن کودک برای انجام تکالیفی که در روز بعد و یا پس از بیداری هم قابل اجراست.
– اصرار به اجرای دقیق دستور و فرمان آنچنان که هیچگونه تخلفی را نپذیرد.
– و بالاخره همانند کردن خانه با سربازخانه و خواستاری این امر که همه چیز در قالب ضابطه و قانون باشد و طفل اختیار و اراده ای از خود نداشته باشد. حتی اگر در سر سفره به سوی غذائی دست دراز کرد با نگاه تند و خشن و گاهی با زدن و فریاد کشیدن او را از عمل خود پشیمان سازد.
