تمرین، تمرین، تمرین‏

بعضى از کودکان در دیدن ارتباط میان تلاش‏هایى که به کار مى‏برند و نتیجه‏اى که به دست مى‏آورند هیچ مشکلى ندارند. این گروه از بچه‏ها در سنین پایین مى‏فهمند که هر چه بیشتر تمرین کنند – بیشتر پیانو بنوازند، حرکات ژیمناستیک را تمرین کنند، توپ بزنند یا هر کار دیگرى که به آن علاقه‏مندند انجام دهند – در آن کار بهتر خواهند شد. براى برخى دیگر از بچه‏ها برقرارى ارتباط به این آسانى نیست: آنان از کسى که موفقیتهایش را با شگفتى تحسین مى‏کنند، مى‏پرسند: «چطور به این موفقیت رسیدى؟» یا: «چطور این کار را انجام دادى؟» براى آنان نتایج توفیق آمیز تقریبا سحرآمیز مى‏نمایند. این کودکان درک نمى‏کنند که

کارهایشان مى‏تواند اثرى فزاینده داشته باشد.

ما باید به فرزندانمان کمک کنیم تشخیص دهند براى رسیدن به هدف یا موفق شدن نیاز به سحر و جادو ندارند چون هر کارى که انجام مى‏دهند بر پایه‏ى کارى که پیشتر انجام داده‏اند استوار است و با پایان دادن به یک مرحله به مرحله‏ى بعد مى‏رسند. الیزابت و کلارا، هر دو دوازده ساله، قرار بود براى مسابقات هاکى میدانى به اردوى تابستانى بروند. هر دو نفرشان مى‏دانستند که دو هفته‏ى تمام هر روز در میدان خواهند بود. کلارا یک ماه پیش از آغاز اردو، براى بالا بردن تدریجى قدرت بدنى خود، تمرین در خارج از خانه را شروع کرد تا سرانجام توانست هر روز صبح پنج کیلومتر بدود – الیزابت تصور مى‏کرد – هنگامى که به ارودگاه مى‏رسد باید خود را براى برنامه‏اى فشرده آماده سازد.

مادر الیزابت مى‏دانست که دخترش سخت از خواب بیدار مى‏شود و متوجه بود که الیزابت دوست ندارد کسى به او بگوید چه کار کند. ازا ین رو، تصمیم گرفت با چند پرسش به دخترش یارى رساند که به برنامه‏هاى آینده‏اش فکر کند. مادر از الیزابت پرسید: «شما در روز چند ساعت بازى خواهید کرد؟» و «آیا اردو براى آمادگى هیچ پیشنهادى به شما داده است؟» او هرگز به الیزابت نگفت: «تو باید تمرین را شروع کنى» یا به شکلى رفتار نکرد که گویى از دخترش بهتر مى‏داند. بلکه کمک کرد الیزابت بفهمد باید زودتر براى خود برنامه ریزى کند. با مداخله‏ى جزئى ولى به موقع‏

مادر و کمک به شناخت آنچه در پیش روى او قرار دارد، الیزابت تصمیم گرفت برنامه‏ى تمرین براى آمادگى را شروع کند.