کودک در چنین مواردی تلاشهائی حتی مذبوحانه خواهد داشت برای مقبولیت و می کوشد بهر صورتی است نظر والدین را به سوی خود جلب کند. و برای چنین مقصدی است که گاهی شیرین کارهائی می کند تا پدر و مادر را به خنده آورد، زمانی خود را به بیماری می زند تا بتواند محبت و عنایت آنان را به سوی خود جلب نماید. ضعیف نشان دادن خود، شکوه از درد درون و ناراحتی، تجاهل شان نسبت به امور، سخن گفتن آنها به گونه ای است که حکایت از بی خبری و کودکی آنان کند خود جلوه ای از این حالات است.
اصولا کودکان ترجیح می دهند که مورد خشم پدر و مادر باشند ولی مورد طردشان نباشند. حاضرند کتک بخورند تا پدر و مادر با او پس از تنبیه از سر مهر درآیند. به همین نظر گاهی چنین کودکان کاری می کنند که پدر و مادرها آنها را کتک بزنند و حسابشان تسویه شده باشد.
زمانی که آنان موفق به جلب نظر پدر و مادر شوند و به هنگامی که والدین کودک او را طرد کنند او در پی جلب نظر و ترحم دیگران افتاده و خود را در پناه دیگران قرار خواهد داد. در چنین صورتی است که طفل در معرض خطراتی بسیار قرار گرفته و حاضر است هرگونه رذالت و پستی را بپذیرد تا مورد قبول واقع شود و دیگران او را پناه دهند.
