راستی چرا ترس والدین برای بچه ها یک عامل تهدید کننده است؟ ترس والدین از عشق و توجه نسبت به فرزندانشان سرچشمه می گیرد. در واقع مراقبت، محافظت و دقت نظر برای جلوگیری از خطرهایی که در کمین بچه هاست با رفتار و کردار والدین عجین شده است. اگر چه ترس والدین از تندرستی بچه محافظت می کند، با وجود این ممکن است بر اعتماد بچه هنگام اکتشاف و به کارگیری توانایی هایش تأثیر گذارد و به شکل گیری اعتماد به نفس او ضربات
سهمگینی وارد آورد. برای مثال ممکن است منع کردن بچه از دوچرخه سواری و اسکیت، از افتادن و خراش برداشتن دست و پای او جلوگیری کند، اما انواع فرصت های به کارگیری و آزمودن توانایی ها و صلاحیت هایش را نیز از او سلب می کند. اگر ما بچه را همیشه با اتومبیل به مدرسه برسانیم و یا برای ملاقات دوستش حوالی خانه مان وی را همراهی کنیم، گر چه ممکن است یار و محافظ خوبی برایش باشیم، در عین حال به او می آموزیم که همچنان به ما متکی باشد. بعلاوه با نصب برچسب «خیلی کوچک» یا «خیلی جوان» او را عاجز و ناتوان به شمار می آوریم و فرصت یادگیری انجام کارها را توسط خودش – که شالوده ی اعتماد به نفسش را پی ریزی می کند – از وی سلب می کنیم و او را فردی پوچ و سرشکسته و حقیر و بی فایده بار می آوریم.
