عامل موفقیت فرزند آدمی با پرورش و تربیت و تأمین قابلیت در او، باعث می گردد که غریزه های اجتماعی و تمایلات طبیعی که آدمی به طور وراثتی، با خود به دنیا می آورد، او را نسبت به اعمال و افکار همنوع خود، بسیار حساس می سازد و لذا، فرزند آدمی، همواره می خواهد که:
1- کارهای او مورد پسند دیگران قرار گیرد.
2- از آن چه موجب بدبینی جامعه است، احتراز جوید.
3- با دیگران، همراه و در کارها موفق باشد.
4- برخی را فرمانبرداری و برخی را فرماندهی کند.
طبق نظرات اخیر پرورشی توصیه شده است که:
چون کودک به طور فطری کنجکاو است، بهتر است که او را آزاد گذاشت تا در محیط خود، به میل خویش کاوش نماید و چه بهتر که نقاط جالب محیط را با وسایل ارتباط جمعی، ضبط کنیم و به او ارایه دهیم. تا کودک هم به همه سو، دسترسی یابد و هم، بتواند آسان تر شناسایی کند و هم، بر آن چه می آموزد، بتوانیم نظارت کنیم و بر دریافت های ذهنی او، بدون اعلام به وی، راهبر باشیم.
