1) محبت بی جا و افراطی به کودک، خطر اخلاقی دارد. خوبست که همه ی وسایل را برایش فراهم نکنید. زیرا؛ دیگر حالتی را پیدا می کند که نمی تواند خود، سرنوشت خویش را رقم بزند و عاجز و ناتوان بار می آید. پیر هم که بشود، بچه صفت و قهرو خواهد شد و هرگز سازگاری با محیط نخواهد داشت. در حالی که، فرد زنده و اهل زندگی، باید متکی به خود تربیت شده باشد.
2) کودک را باید در عمل، آزاد گذاشت. ولی به قدری که به خود و دیگران ضرر نرساند و نباید تصور کرد که چنین کودکی، نافرمان خواهد بود. بلکه، همین نوع از کودکان هستند که بیشتر فرمانبری دارند و رام ترند.
3) فرصت ها و موقعیت هایی را که فرزند بدست می آورد تا در آن تجربه ای کند، نباید از او گرفت.
4) تفاوت فرمان پدر و مادر در مورد فرزند، خود، موجب سرگردانی یا انحراف روانی کودک می شود و باید سعی شود که فرمان، از هر کدام از والدین که به کودک صادر شد، گفته دیگری، مؤید آن باشد.
5) قدرت کودک، دوام نیرو در کودک، ظرفیت او، همه و همه، باید لحاظ
گردد. مبادا که با وجود کم توانی یا خستگی، امری به او تحمیل شود و او را ناخوش آید.
6) قضاوت ها نباید عجولانه و براساس شباهت امور به یکدیگر صورت گیرد.
7) فرمان ها وقتی قاطعانه اما صمیمی و بی تکلف باشند، بهتر نفوذ و تصرف می کنند و فرزند را بی هیچ مقاومتی به کار وامی دارند.
8) استفاده از بازیچه های مکانیکی و از پیش ساخته، ابتکار کودک را، راکد می سازد ولی اگر همین وسایل و یا مشابه آن را، کودک با آن چه که در اختیار دارد، خود بسازد و یا قطعات بازشده ی این وسایل را سر هم نهد، قدرت ابتکار او بکار می افتد.
9) اتاق تعلیم نباید تفریحگاه بچه قرار بگیرد و خاطرات تفننی در آن جا تداعی گردد.
10) معلم بچه، در ساعات تفریح نباید با بچه بازی کند.
11) ضمن درس، تفریح و سرگرمی، مطرح نگردد و جای هر کدام، مشخص و معلوم باشد.
12) دروس دینی و مذهبی در جایی که آثار تفریحی در آن جا هست، به بچه تعلیم نگردد.
13) تا جایی که مقدور است جای عبادت جدا شود و پدر و مادر، روزها و ساعات تفریح خود را با فرزندان، مشخص کنند و شروع و خاتمه ی آن را اعلام کنند.
14) در گفتن داستان ها برای کودک، موضوع آموزش آن چه از طریق سمعی و بصری ارایه می شود، کاملا باید مشخص باشد تا کودک موضوع جدی را از موضوع تفریحی و تفننی، تشخیص دهد.
15) مطیع شدن فرزند نباید هدف تربیت باشد. اگرچه، این امر خوشایند بیشتر والدین است ولی زندگی کردن کودک با ناراحتی و اجبار، هرگز روا نیست.
