در مواردی لغزش و انحراف کودکان و مخصوصا
نوجوانان و نوبالغان مربوط به نوع انضباط، شیوه تربیت، و تدابیری است که والدین در راه سازندگی و تربیت فرزندان آن را به کار می برند. اعمال خشونت ها، فرار و ولگردی ها، تن دادن به مفاسد و آلودگی ها، خرابکاری ها و شرارت های کودکان و نوجوانان تا حدود زیادی مربوط است به نوع تدابیری که والدین کودک در محیط خانواده اعمال می نمایند.
در خانواده ای که پدران و مادران از وظیفه تربیتی خود شانه خالی کرده اند، در محیطی که درگیری با کودک و نزاع و شرمنده کردن او به عنوان امری عادی وجود دارد، در محیطی که به جای مهر قهر است و به جای محبت متعادل و متوازن کمبود محبت و یا عدم تعادل و توازن است چه انتظاری از کودک می توان داشت.
این خطاست که والدین تقصیر بزهکاری یا دشواری رفتار فرزندان خود را تنها به حساب شرارت شان گذارده و یا دیگران را در این رابطه مقصر بدانند، به نظر ما ضروری است که بیش از هر کس خود را به محاکمه بکشند و سوء رفتار و یا بی برنامگی خود را در تربیت کودک عامل مؤثر ذکر نمایند. آری، از نظر ما محیط خانواده می تواند بهترین و یا بدترین محیط باشد هم زمینه ساز رشد باشد هم عامل انحطاط.
