هنگامی که آدمی خود را در مکانی مقدس، حاضر می بیند، سعی می کند که خود را از کارهای خلاف ادب، دور بدارد. به همین دلیل است که افراد مذهبی، در شب های مقدسی چون؛ شب قدر، شب نوزدهم و بیست و یکم ماه مبارک
رمضان و یا روزهای عاشورا و تاسوعا، آن شب و روزهای مقدس را محترم می شمارند و خود را از رفتار ناشایست بازمی دارند. حال اگر این مکان و زمان مقدس را، تعمیم دهیم و دکان، کوچه، بازار، مدرسه و همه جا را که محل کسب، آموزش و غیره است را، مانند مسجد، زمین خدا و همه ی زمان ها را، چنان فرض بگیریم که عنایات خاص و توجهات ویژه ی پروردگار، در همان زمان، معطوف ما و زندگی ما است. آن گاه، بی گمان، در همه جا و همه وقت، ما همان حالتی را خواهیم داشت که در اماکن مقدسه و شب های مقدس داریم. خلاف نمی کنیم و نگاه خدا را به سوی خود معطوف می بینیم و آن را احساس می کنیم.
هر جا می رویم و هر کاری که می کنیم، خود را تحت توجهات حضرت حق و تحت نظارت او می بینیم. در چنین حالتی و موقعیتی است که دیگر، فضاهای مقدس، همه وحدت یافته اند و زندگی و محیط زندگی، همه مقدس و مساعد شده است. بی گمان، چیزی که این امر را، محقق کرده است، توجه ما به خداوند است. طوری که؛ وجود خدا را در همه جا و همه وقت، احساس می کنیم.
