آدمی همیشه پایش به همه جای طبیعت باز نیست و همه ی نماهای طبیعت را نمی تواند ببیند. فیلم ها و وسایل دیگر ارتباط جمعی می توانند این امر را آسان سازند و همه چیز را همه وقت، در اختیار هر کس قرار دهند. ولی شرط اصلی بهره گیری آن، این است که این وسایل، به عنوان وسیله ی تفریح و تفنن و مایه ی سرگرمی، تلقی نشده باشد، تا اثرات شایسته ی خود را ببخشند. لذا برنامه های سرگرم کننده و تفننی و نظیر آن ها، می بایست زمانی دیگر و کانالی دیگر داشته باشد و این دو را نباید، با هم آمیخته کرد. چرا که؛ اختلاط جد و هزل و آمیختگی درس با تفریح، هر دو را ضایع می کند. حتی جابجایی این دو نیز، باعث خرابی روح آدمی خواهد شد. برای مثال، شاگردی را در نظر بگیرید که در
کلاس، تفریح کند و در موقع تنفس و تفریح، درس بخواند. بی شبهه، به نابسامانی روانی، مبتلا می گردد. در هر صورت بسیاری از موضوعات جدی، چون جدی گرفته نمی شوند، بی اثر می مانند و بسیاری از شوخی ها، چون جدی گرفته می شوند، ناراحتی هایی را بوجود می آورند.
