»داربست زدن» مهارتی است که مشاهده کردیم خانواده های آموزشگر هیجان برای آموزش فرزندانشان در آزمایش های ویدیویی آن را با موفقیت بکار گرفته اند. رفتار این گروه از والدین در مقایسه با والدین بیش از حد ایرادگیری که پیشتر شرح داده شد، گونه ای تندبندی(1) است. نخست، خانواده های آموزشگر هیجان با لحنی آهسته و آرام با فرزندشان گفتگو می کنند و برای آغاز کردن، تنها اطلاعاتی کافی به آنان دهند. سپس منتظر می مانند تا رفتار مطلوب از فرزندشان سر بزند و رفتارشان را دقیق- و نه کلی- توصیف و تحسین می کنند. (برای مثال پدر می گوید: «خوبه، دگمه رو درست به موقع فشار دادی.«) این شیوه از تشویق متمرکز بسیار اثربخش تر از تشویق کلی چون: «خوبه تو دیگه روش کار و یاد گرفتی» است. سپس، به دنبال چنین تحسینی، والدین تنها کمی آموزش بیشتر را به کودک ارائه می دهند. و بالاخره والدین باید برای افزایش یادگیری کودک گام ها را تکرار کنند. این مهارت آموزشی را داربست زدن می نامیم زیرا والدین کوچکترین موفقیت را برای بالابردن اعتماد به نفس کودک به کار می گیرند و او را در رسیدن به سطح بعدی مهارت و شایستگی یاری می کنند.
برخلاف والدین بیش از حد عیب جو که در بخش قبلی شرح داده شد، والدین آموزشگر هیجان برای آموزش فرزندشان به ندرت او را مسخره می کنند یا از او ایراد می گیرند. افزون بر این، چنین والدینی در بازی دخالت نمی کنند و کنترل آن را بدست نمی گیرند.
لحن آرام و آهسته والدین آموزشگر هیجان شبیه به لحن برنامه ی پر بیننده آقای راجرز برای کودکان است. در مقایسه این برنامه با برنامه معروف سسمی استریت(2) که در آن شخصیت های شوخ طبع تلاش می کنند توجه بچه ها را به برنامه جلب کنند، آقای راجرز به شیوه ای سنجیده و مهربان، مستقیما به دوربین نگاه می کند، شیوه ای که کودکان به راحتی می توانند این برنامه را دنبال کنند. شیوه عملکرد سسمی استریت تکرار طوطی وار برای آموزش اعداد، حروف انگلیسی و. . . به کودکان است. اما روش ملایم و لحن آرام بخش آقای راجرز برای آموزش مفاهیم پیچیده به کودکان بر احساسات و رفتار آنها تأثیر می گذارد.
1) ستون فلزی یا تخته بندی شده در سرتاسر کشتی. (مترجم(.
2) sesame street.
