اگر کودکان در زندگى مورد تأیید قرار گیرند مى‏آموزند خود را دوست بدارند

نگرش‏هاى پدر و مادر، کودکان را شکل مى‏دهد. فرزندان ما با تأیید کردن یا نکردن رفتارهایشان و آنچه براى تحسین کردن انتخاب مى‏کنیم، درباره‏ى ارزش‏هایى که مى‏پسندیم بسیارى چیزها مى‏آموزند. ما از همین راه مى‏توانیم اجازه دهیم آنچه را دوست داریم و مایلیم در شکل گیرى شخصیت و رفتار آنان نقش داشته باشند، بشناسند.

اگر ما خیلى گرفتاریم یا اهمیت چندانى نمى‏دهیم که به کودکان خود توجه کنیم، امکان آموزش ویژگى‏ها و رفتارهاى مورد پسند خود را به آنان از دست مى‏دهیم. کارهاى کوچکى که بچه‏ها به انجام مى‏رسانند مى‏تواند در شکل گیرى شخصیت آنان بسیار مؤثر باشد. این «کارهاى کوچک» دقیقا همان‏هایى هستند که باید مورد تحسین و تشویق ما قرار گیرند.

بعد از ظهر پدر از سر کار به خانه برگشته است، استفان هفت ساله او را دم در مى‏بیند. او انگشت بر لب مى‏گذارد و به آرامى مى‏گوید: «هیس. . . مامان خوابیده!«

پدر استفان را در آغوش مى‏گیرد و آهسته مى‏گوید: «به خاطر توجهت

از تو ممنونم.«

براى استفاده از چنین لحظاتى مجبور نیستیم وقت زیادى صرف کنیم. در واقع، یک جمله‏ى ساده یا حالتى تحسین آمیز، کاملا مؤثر واقع مى‏شود. مادر پشت میز کار خود سرگرم است که متوجه مى‏شود خانه کاملا ساکت است. به اتاق دختر پنج ساله‏اش، ربه کا، سرى مى‏زند. او را مى‏بیند که عروسکش را در گهواره به آرامى تاب مى‏دهد.

ربه کا به مادر نگاه مى‏کند و لبخند مى‏زند. مادر براى او بوسه‏اى مى‏فرستد و انگشتش را به نشانه‏ى تأیید کار او بالا مى‏آورد. وقتى مادر به کنار میز کار خود برمى‏گردد، فکر مى‏کند چقدر خوب که ربه کا براى عروسکش مادرى مهربان است و چه خوب که یاد گرفته است به تنهایى بازى و خود را سرگرم کند.

اینها لحظاتى هستند که ما نمى‏خواهیم از دست بدهیم؛ ولى در شتاب و فراوانى کارهاى روزانه همیشه آسان نیست آنها را به خوبى دریابیم. پس لازم است به طور مرتب به خود یادآورى کنیم که چقدر اهمیت دارد این لحظه‏ها را به حساب آوریم.