به کودکان مىتوان آموزش داد که مؤدب باشند یا رفتارى مؤدبانه داشته باشند که البته با احساس واقعى احترام گذاشتن به دیگران متفاوت است. کودکان احترام گذاشتن را هنگامى مىآموزند که شاهد رفتار محترمانه و محبت آمیز پدر و مادر خود با یکدیگر و دیگر اعضاى خانواده باشند. در این صورت، آنان با این فکر بزرگ مىشوند که روشى که با آنان رفتار شده، همان روشى است که باید با دیگران رفتار شود.
مهربانى و ملاحظه کارى از ویژگىهاى احساس احترام است و مىتوان آن را از هزاران راه ابراز کرد. اشتیاق ما پدر و مادرها براى ابراز محبت بىدریغ به یکدیگر و به فرزندانمان، به آنان مىآموزد چگونه به دیگران احترام بگذارند. ما با رفتار خود، مىتوانیم به کودکان نشان دهیم که احترام عبارت است از پذیرفتن دیگران همان طور که هستند، و با این آگاهى که نیازهاى آنان به اندازهى نیازهاى ما مهم است و حتى گاهى اوقات نیز شاید مهمتر باشد. ما باید توجه داشته باشیم که با دیدن نخستین برخوردهاى خوب کودکان با دیگران، هر چند کوچک – وقتى به حیوانات
محبت مىکنند یا در موارد خواهر یا برادر کوچکتر خود صبورى به خرج مىدهند – به طور حتم آنان را مورد قدردانى قرار دهیم و تشویقشان کنیم به این رفتار ادامه دهند.
رشد کامل مهربانى و توجه در همهى ما به زمان طولانى نیاز دارد و ما پدر و مادرها باید بپذیریم که گاهى اوقات ممکن است در رفتار محترمانه با دیگران یا فرزندانمان دچار کوتاهى یا شکست شویم. در این هنگام، اگر اشتباههاى خود را در مورد آسیبهاى عاطفى که امکان دارد موجب شده باشیم، بپذیریم و بکوشیم در آینده بیشتر به رفتار خود توجه کنیم، مىتوانیم به بهبود آسیبهاى وارده و ادامهى حرکت به سوى فرداى بهتر امیدوار باشیم. این صداقت همچنین به کودکان ما نشان مىدهد که آموختن احترام به دیگران جریانى پایان ناپذیر است. هم براى بزرگ سالان و هم براى کودکان.
