اگر کودکان با سهیم شدن زندگى کنند، سخاوتمندى را مى‏آموزند

زندگى کردن در خانواده، عبارت است از سهیم شدن در آنچه داریم، از جمله: وقت، فضا و انرژى، با دیگران. کودکان ما سهیم شدن با دیگران را هنگامى مى‏آموزند که همکارى و سازش را درون خانواده به چشم ببینند. این همکارى و سازش مى‏تواند بر سر استفاده از حمام مشترک، اسباب بازى، خودرو یا منابع مالى محدود باشد. وقتى ما شراکت با دیگران و با فرزندانمان را با خوش خلقى مى‏پذیریم، به آنان نشان مى‏دهیم چگونه سخاوتمند باشند. سخاوتمندى حقیقى آموزش دادنى نیست، ولى ما مى‏توانیم الگوى مفیدى از بخشش براى کودکانمان فراهم سازیم و امیدوار باشیم از آن پیروى کنند.

من بسیارى اوقات مى‏شنوم که پدر و مادرها به کودکان خردسالشان مى‏گویند که «چیزى را باید قسمت کنند.» و تصور مى‏کنند این کار چگونگى شریک شدن را به آنان مى‏آموزد؛ ولى در واقع همه‏ى چیزى که آنان از این راه مى‏آموزند، این است که آنچه را ما مى‏گوییم انجام دهند. آنان چیزى درباره‏ى روح بخشش، که ما را به سوى سهیم شدن با دیگران حرکت مى‏دهد، نمى‏آموزند.