رایج ترین ناتوانایی های گفتاری عبارتند از (هارول، 2008(:
1. آفازیا، یا بند آمدن زبان. اختلال و مشکلی است که کودک مبتلا به آن توانایی سخن گفتن، نوشتن، اشاره کردن و فهمیدن سخنان، نوشته ها و اشاره های اطرافیانش را از دست می دهد.
2. دیس نومیا، یا ناتوانی در به یاد آوردن نام اشخاص، اشیاء و کارهای گوناگون. کودک مبتلا به دیس نومیا ممکن است به جای نام هر فرد، کلمه، یا کاری، واژه ی «چیز«، یا «فلانی«، یا «همان» را به کار ببرد، یا بکوشد با شرح دادن ویژگی های آن موضوع منظور خود را برساند.
3. اکولالیا، یا تقلید صدا. کودک مبتلا به اکولالیا، اسم ها، کلمه ها، یا عبارت هایی را که از اطرافیانش می شنود، به طور کاملا غیرارادی تکرار می کند.
4. موتیسم، یا بی صدایی، یا ناتوانی در سخن گفتن. اختلالی است که با وجود این که کودک دارای اندام های گویایی سالمی است، اما قادر به سخن گفتن نمی باشد. این اختلال بیشتر از این که ناشی از ضایعه ی عضوی یا جسمی باشد، یک ضایعه ی روانی است.
5. لکنت زبان، یا ناروانی گفتاری. نوعی آشفتگی و اختلال در روانی گفتار است که در بیشتر موارد به صورت تکرار صداها، کشش صداها، قطع روانی کلام، تکرار کلمات، مکث بین واژه ها، ناموزونی تکلم و جایگزین کردن واژه ها برای جلوگیری از کشش صداها در کودکان مشاهده می شود.
6. آپراکسیا، یا کنش پریشی. نوعی اختلال است که موجب ناتوانی کودک در بیان صداها، سیلاب ها و واژه ها می شود. این کودکان صدای کلمه را به خاطر می آورند، اما نمی توانند اندام های گویایی خود را برای تولید آن صدا به حرکت درآورند.
