کودکانی که مرگ والدین و عظمت فاجعه را درک می کنند دیگر خانه برای شان خانه نیست، زیرا هیچیک از ویژگی ها و شرایط لازم را در این باره ندارد، نه برای شان محل امن است، نه سکون و آرامش، نه آرزوی نوازش و دیدن محبت.
طریق طبیعی که آنها برای پاسخ به مرگ فردی محبوب دارند طریق غم خوردن و غصه دار شدن است که باید هفته ها و ماهها بگذرد تا از احساس دردناک آن شفا حاصل کنند. آنها باید اجازه داشته باشند که غصه بخورند و به اندوه متوسل شوند تا آرامشی بیابند و البته سعی بر این است که این اندوه و غم ادامه پیدا نکند و تأسف ریشه دار نشود. در مسیر همین غم خواری هاست که آنها روحا پژمرده و از نظر چهره عبوس و بی حوصله می شوند. دیگر خنده های عمیق و توأم با سر و صدا و شادی در آنان دیده نمی شود و دیگر آن شادابی و نشاط، بازی و جنبش را در آنان نمی توان پیدا کرد. بهر میزان که انس و الفت کودکان با والدین بیشتر باشد این حالت در آنان شدیدتر است.
شدت تأثرات در مواردی ممکن است اشتها را از کودکان سلب کند، و حتی آنان را بیمار نماید. و چنان احساس دردناک و عمیقی برای شان بوجود آورد که به سادگی قابل از بین رفتن باشد و آثارش در زندگی او همه گاه پیدا باشد. اینان در چنان صورت به افسانه ها، بازی ها که آن همه مورد علاقه شان بود بی تفاوت می شوند، ولی وقتی سخن از مرگ به میان می آید حساس شده و به آن گوش فرا می دهند.
