هر کسى ممکن است زمانى مورد طعنه یا تمسخر دیگران قرار گیرد و هیچ راهى وجود ندارد که ما براى همیشه کودکانمان را از طعنه یا شوخى و خندهى احتمالى دیگران دور نگاه داریم. اما اگر بتوانیم خانه را پناهگاهى امن بسازیم، کودکان ما مىتوانند به آن به عنوان جایگاهى تکیه کنند که در آن قادرند، با کمترین فشار، خودشان باشند. افزون بر این، به باور من پدران و مادرانى که مىپذیرند آنان نیز ممکن است اشتباههایى داشته باشند و گاهى نیز مرتکب خطا شوند و به طور جدى مىکوشند اشتباههاى خود را جبران کنند و محیطى گرمتر و شادتر براى رشد کودکانشان فراهم سازند، به فرزندانشان مىآموزند که وقتى کارى اشتباه از آنان سر مىزند، دنیا به پایان نمىرسد. بزرگسالان نیز، مانند کودکان، مىتوانند چیزهاى تازه یاد بگیرند و گاهى نیز به اشتباههاى خود بخندند. خندیدن «با یکدیگر» به جاى خندیدن «به یکدیگر» در خانواده، به احساسات نادرستى مانند کمرویى و انزواطلبى اجازهى رشد نخواهد داد.