مهارت کودکان در ابراز هیجان هایشان همیشگی نیست. ممکن است روزی کودک غمگین به نظر برسد اما نتواند به شما بگوید چه احساسی دارد و چرا این احساس را دارد. در چنین شرایطی آگاهی از اشخاص، مکان ها و رویدادهای تأثیر گذار بر کودک بسیار سودمند است. بدین شیوه شما آمادگی بیشتری برای شناخت ریشه احتمالی احساسات کودک و یاری او برای نامیدن این احساسات دارید. همچنین شما به فرزند خود نشان می دهید که دنیای او برای شما مهم است و این امر او را در احساس نزدیک تر بودن به شما یاری می کند.
من این پایه اطلاعاتی را نوعی نقشه می دانم. نقشه ای که والدین تلاشی
هوشیارانه برای به یاد داشتن آن در ذهن خود دارند. با توجه به چنین نقشه ای والد می تواند بگوید: «این دنیای فرزند من است. این افراد نیز در این دنیا قرار دارند. من نام، چهره و شخصیت آنها را می شناسم. می دانم فرزندم نسبت به هر یک از آنها چه احساسی دارد. این یکی دوست صمیمی فرزندم و دیگری دشمن اوست. به نظر فرزندم این معلم مهربان و این مربی شوخ طبع است. اما این معلم در او ترس و وحشت ایجاد می کند. این مربی مدرسه است. می دانم کجا فرزندم احساس راحتی بیشتری دارد و می دانم احساس می کند در اینجا باید با چه خطراتی رو به رو شود. این برنامه روزانه او است. این موضوع ها برای او جالب تر و اینها نیز برای او مشکل ایجاد می کنند.»
طرح چنین نقشه ای از دنیای هیجانی فرزندتان نیازمند تلاش و توجه بسیار به جزئیات است. والدین باید زمانی را در مهد کودک، مدرسه و فعالیت های پس از مدرسه کودک صرف کنند. آنان باید با فرزند خود صحبت کنند و با دوستان و معلمان او ارتباط داشته باشند. این نقشه نیز مانند نقشه همه جوامع باید به طور منظم به روز شود. به این ترتیب، والدینی که چنین نقشه ای را به عنوان منبع تهیه می کنند دریافته اند که این نقشه موضوع های مشترکی برای آنان و فرزندشان برای گفتگوی هدفمند را فراهم کرده است.
