هر کس در خانواده حق دارد براى آنچه متعلق به او است و نیز حدود حریم خصوصىاش محترم شناخته شود. روشى که ما با آنچه متعلق به ما است رفتار مىکنیم، مىتواند توجه یا بىتوجهى را در خانه عمومیت بخشد. کودکان به طرز برخورد ما با آنچه متعلق به ما است توجه مىکنند – لباسهایى که کف زمین بر روى هم انباشته شدهاند، وسایل کارى که در حیاط یا گاراژ جا ماندهاند، درهایى که محکم به هم کوبیده مىشوند – فرزندان ما همه را مىبینند و پا جاى پاى ما مىگذارند.
ما باید توجه داشته باشیم که تنها چیزهاى باارزش نیستند که لازم است مورد احترام قرار گیرند، بلکه اشیاى مورد استفادهى هر روزه در خانه نیز باید محترم شمرده شوند. بدون توجه به کمى درآمد یا زیاد بودن
تعداد اعضاى خانواده، هر کودکى حق دارد اشیاى شخصى و خصوصى خود را داشته باشد؛ چیزهایى که هیچ کس دیگر حق ندارد بدون اجازهى او، آنها را مورد استفاده قرار دهد.
همچنین، بسیار مهم است که حریم خصوصى فرزندانمان محترم شمرده شود. وقتى آنان خیلى کوچک هستند، در لباس پوشیدن، استحمام و آماده شدن به کمک ما نیاز دارند. آنان، به تدریج که بزرگتر مىشوند، انجام دادن این کارها را کم کم خود بر عهده مىگیرند و با رسیدن به این مراحل احساس حرمتى نسبت به بدن خود و نیاز بیشترى براى محترم شمردن خلوتشان در آنان رشد مىکند. کودکان باید بدانند این احترام حق آنان است و نیز چگونگى درخواست آن را بیاموزند تا در صورت لزوم تقاضایش کنند. آنان همچنین باید بیاموزند که براى خلوت دیگران نیز احترام قایل شوند. در زدن هنگام ورود به اتاقهاى دربسته و منتظر شدن براى گرفتن اجازه، موجب مىشود خلوت پدر و مادر نیز محترم شمرده شود.
دختران نوجوان در این مورد و در سنین آغاز بلوغ به حمایت ویژهى ما نیاز دارند. وقتى بدن آنان شروع به رشد و تغییر مىکند امکان دارد به خلوت بیشترى نیاز داشته باشند و بسیار مهم است که همهى افراد خانواده به آن احترام بگذارند. اگر برادر یا خواهر یا حتى خاله یا دایى شکوفایى تغییرات را در بدن آنان مورد خنده و شوخى قرار دهند، لازم است به
آنان یادآورى کنیم که براى کودک در حال بلوغ، این تغییرات به هیچ وجه موضوع خنده دارى نیست و آنان نه به خنده و تمسخر که به شناخت و حمایت ما نیاز دارند.
