زمان مطالعه: < 1 دقیقه
مربی یا پدر و مادر باید دقت کنند که حکمت قصه ها را با زبان کودکانه، ضمن حکایت، در لابلای واقعه بگویند و متوجه باشند که هرگز نصیحتی یا حکمتی را جداگانه و یا در پایان واقعه و جدا از آن بیان نکنند. چرا که این کار:
1- به شاگرد فرصت می دهد که آن قسمت را که، سنگین تر است، گوش نکند و یا زود فراموش نماید.
2- برداشت فکری، وقتی از واقعه جدا بود، می تواند جدا از آن، مورد توجه شاگرد قرار گرفته و رابطه اش با واقعه، از یاد می رود و در عمل و زندگی شاگرد، اثر نخواهد کرد.