ابراز علاقه «آری«، مشارکت «خیر«

اخیراً یک مادر با عصبانیت نامه ای را که از مدرسه درباره وضعیت درسی فرزند کلاس دومی اش دریافت کرده بود به من نشان می داد. در این نامه آمده بود «اگر می خواهید فرزندتان نمره خوبی در درس هایش بگیرد، بهترین کار این است که با تکالیف درسی او آشنا شوید. و برای این کار باید هنگامی که او تکالیف درسی اش را انجام می دهد، کنار او بنشینید.«

سپس او از من پرسید: «در این باره چه نظری دارید؟«

به نظر من نامه اهانت آمیزی بود و یک معلم باید در این زمینه آگاهی بیشتری داشته باشد. مشارکت منظم و هر روز والدین در انجام تکالیف درسی فرزندشان، به طور چشمگیری از ایجاد حس مسئولیت در برابر تعهدات خود جلوگیری می کند. چنین چیزی سبب ایجاد حس وابستگی فرزند به والدین و انکار مسئولیت در برخورد با دشواری های زندگی می گردد. اگر موضوع اصلی نمرات درسی فرزند باشد، مشارکت والدین در انجام تکالیف درسی او فقط تا مدت کوتاهی سودمند واقع خواهد شد. و اگر

موضوع اصلی یادگیری فرزند باشد، کمک به انجام تکالیف درسی اش، موجب کند شدن روند یادگیری او، هم در کوتاه مدت و هم در بلندمدت خواهد شد.

والدین باید به تحصیل فرزندشان علاقه نشان دهند. اما علاقه نشان دادن و مشارکت کردن دو چیز کاملاً متفاوت است. این که آنها را در برخی زمینه درسی راهنمایی کنیم، کار خوبی است، اما این که موتور اصلی درس خواندن آنها باشیم بسیار بد و آسیب رسان است. والدینی که خود را وقف همنشینی با فرزندشان در حین انجام تکالیف درسی می کنند، باید بدانند که نمرات بالای فرزندشان در بسیاری از مواقع، نمرات واقعی آنها نیست. بنابراین اگر از مشارکت در انجام تکالیف درسی فرزندتان خودداری کردید، باید نمرات متوسط آنها را پذیرا باشید. البته می دانم برای یک پدر و مادر بسیار دشوار است، اما راه موفقیت همین است.

به مادرانی که هنوز در این باره دچار تردید هستند، توصیه می کنم که نامه زیر را بخوانند:

معلم گرامی: با احترامات فائقه. من مادری هستم که تکالیف درسی فرزندم را انجام نمی دهم. حتی اگر سؤالی هم در این باره از من داشته باشد به او کمک نمی کنم. فقط برخی مواقع به او می گویم که خودت به قدر کافی باهوش هستی که بتوانی جواب آن را پیدا کنی. البته من مادر تنبلی نیستم، اما مادری هم نیستم که در کوچکترین کار فرزندم دخالت کنم. والدینی که در کوچکترین کار فرزندشان مداخله می کنند قادر به تربیت فرزندان مسئول و کارآمدی نیستند. آنها بدترین نوع فرزند را تربیت می کنند که فقط دوست دارند ریاست کنند و دیگران کارهای آنها را انجام دهند.

البته شما همچنان به ارسال نامه مبنی بر این که در انجام تکالیف درسی فرزندم به او کمک کنم، ادامه دهید. اما من چنین کاری

را نمی کنم. البته گاهی در موارد ضروری او را راهنمایی خواهم کرد.

بسیاری می گویند هیچ کس به جایی نمی رسد مگر مادرش او را پشتیبانی کند، یا هیچ دانش آموزشی به مدارج عالی دست نمی یابد مگر آن که مادرش تا دیروقت شب کنار او بنشیند و در انجام تکالیف درسی اش به او کمک کند.

اما من نظر دیگری دارم. اگر فرزند من کاری را که توانایی انجام آن را دارد (به طور مثال تکالیف درسی) انجام ندهد، لطفاً آن را به من اطلاع دهید. آن وقت کاری می کنم که آرزو کند کاش آن را انجام داده بود. اصلاً نترسید. من او را نه می زنم و نه به او گرسنگی می دهم. فقط به او می گویم عدم انجام تکالیف درسی نشانه فقدان مسئولیت پذیری او است و به همین خاطر عواقب ناخوشایند آن را نیز باید تحمل کند. همچنین اگر او نظم کلاس را بر هم می زند یا از قوانین مدرسه پیروی نمی کند آن را نیز لطفاً به من اطلاع دهید. من به او خواهم آموخت که بدرفتاری در مدرسه نیز عواقب ناخوشایندی را به دنبال داشت که بایستی آن را متحمل شود. در ضمن در صورتی که اختلاف نظری با دخترم پیدا کردید، من حتی در جایی که مخالف شما نیز باشم، حق را به شما خواهم داد. به هر حال دخترم باید بداند که در جهانی کاملاً عادلانه و منصفانه زندگی می کند.

امیدوارم این نامه باعث ناراحتی شما نشده باشد. و در پایان بار دیگر تأکید می کنم که من همچنان پشتیبان شما هستم.