[به نقل از کتاب «کاربرد صدا در سینما«، نوشته ی حجت الله سیفی. ]
آنچه را که در اطراف ما می گذرد نمی توان جدا از صداهایی که همراه آنهاست بیان و تصویر کرد. زیرا عوامل صداآفرین هم جزئی از واقعیت موجود در زندگی است. ولی تمام این صداها هرگز یک آهنگ موزون، دلنشین، جذاب و ایجاد کننده ی هیجان یا دارای فراز و نشیب روحی مثبت را تشکیل نمی دهد، مگر صداهای موجود در طبیعت. مانند آواز بلبلان در بوستان. اگرچه موسیقی نیز مانند دیگر عوامل عینی زندگی آدمی قابل رؤیت نیست اما با اندیشه، غریزه و عاطفه ی انسان ارتباط نزدیک دارد. همان گونه که صداهای موجود در طبیعت می تواند در روح و روان آدمی اثر مفید داشته باشد، در هنر سینما، گاهی اثر و ارزشی را که صدا به تصویر می دهد تصویر به تنهایی ندارد و قادر به القاء روح و حال طبیعی و درونی نیست. در این صورت، با استفاده از صدایی خاص، می توان پوششی به تصویر داد که دارای اثرات روانی مورد نظر باشد.
الف) یکنواختی، لختی و بی احساس بودن در کلام
ب) اقتدار، اطمینان و استحکام در بیان
ج) تردید، ضعف، تزلزل و بی ثباتی در گفتار
د) بریدگی، انقطاع، ناهماهنگی، واخوردگی و. . .
